Sot ishte dita e Nënës Terezë, shenjtores sonë dhe nuk hodha ndonjë shprehje të saj në Instagram.
Shkova të mbush me lule varrin e gjyshërve të mi. Gjatë verës, ne të treja motrat e rregulluam dhe sistemuam.
Nga sot, ata të tre kanë shtëpi të re.
Neve na rritën gjyshërit. Sidomos nëna është në çdo kujtesë tonën.
Prindërit ishin mësues dhe janë ne memorien e çdo nxënësi. Ne të treja rriteshim me gjyshen që edhe pse dinte vetëm një përrallë, ishte gjyshja më e ëmbël në botë.
Të treja luanim me përparesën e saj, që e vishte, kur gatuante dhe me flokët e saj të imët, kur donim t’i hiqnim shaminë. Unë e mbaj mend vetëm me shami të zezë. E vuri kur ishte 45 dhe nuk e hoqi më kurrë. Iku me të.
Gjërat që ke para syve janë ato që nuk i kupton kurrë. S’ke asnjëherë kohë të merresh me to. Siç unë nuk e pyeta ndonjëherë, pse nuk e hiqte nga koka, shaminë. Tani kur rregullova foton e saj për në varreza, ku ngjan si çdo nënë që vë para vetes djalin, mendoj për të dhe të voglin e saj të parë, që iku 14 vjeç nga kjo jetë.
Thanasi ishte një bjond i bukur, me sy të kaltër e lëkurë të bardhë, vetëm qeshte e këndonte. Duke kënduar iku.
Ishte 1945. Qyteti sapo ishte çliruar dhe gjyshërit e mi u kthyen në shtëpinë e tyre, pas arratisë në Panaja. Ata banonin në një shtëpi dykatëshe të ‘39, që në fillim italianët dhe më pas gjermanët ia u morrën. Kur u kthyen, me tre fëmijë të vegjël, asnjë nuk e ndaloi Nasin të organizojë të vegjëlit e qytetit dhe të nisë shfaqjet.
Kush i dilte dot para atij 14-vjecari me sy të bukur e zë të ëmbël që ishte i bindur se kënga zbut dhimbjet e luftës.
Grupi i Nasit e nisi nga Vlora, pastaj vazhduan në fshatra. Një natë, ndërsa autobusi i vjetër gjerman, po ecte mes një rruge pa rrugë, Nasi nxorri kokën në dritare. Autobusi u përplas dhe ai po këndonte, kur xhamat e dritares e bënë copë. Trupi i të voglit ra në tokë, ndërsa fëmijët e tjerë e shkelën, duke vrapuar të trembur, për të dalë nga autobuzi.
Vetëm Beatricja i rrinte afër dhe bërtiste; mos e shkel, mos e shkel.
Tani, as ajo nuk është më, të ma tregojë atë natë.
Nëna ime e pa djalin në spital, kur ai nuk merrte më frymë. Dhe ajo pushoi së jetuari bashkë me të, atë natë të ‘45.
Kur linda unë, ata të dy, nëna dhe papu nuk më linin kurrë pa më mbajtur nga dora. Unë nuk i ngjita asnjëherë shkallët e asaj shtëpie ( ishin 15, i kujtoj ende) pa ata përdore.
Nuk dilja në oborr, pa një prej tyre, as kaloja rrugën si gjithë fëmijët e tjerë. Shumë nga ankthet e tyre, m’i përcollën dhe i kam ende.
Asnjëherë nuk i pyeta, pse sapo vinte mami, ata të dy, bashkë hynin në katin përdhesë të shtëpisë, që ne e quanim bimcë dhe mbyllnim derën nga brenda. Vite pas vdekjes së tyre, babi me tregoi se hynin çdo mesditë, për të hapur baulet me rrobat e djalit. I hapnin, i rregullonin, i shikonin, qanin, i fusnin brenda prapë dhe pastaj dilnin jashtë me sytë pa lotë dhe pa jetë.
Nëna ime nuk foli kurrë me mua për Thanasin. As unë nuk e pyesja, për fotografinë e vogëlushit që dukej sikur nuk i ngjaja fare. Tani, vite më pas, tiparet e Nasit i shoh në portretet e fëmijëve tanë.
Pyes shumë për të, sa keq e inat më vjen qe tani, që unë u kujtova, kanë mbetur pak kë të pyes.
Ndaj doja ta rregulloja varrin e tyre dhe sot, që e pashë ndryshe, të ri, të pastër, nga e para, pata një ndjenjë lehtësimi.
M’u duk sikur i pashë nga dritarja e vogël, ku zgjatesha dikur, të shihja pse fshiheshin, por isha e vogël dhe nuk arrija dot kurrë.
Kur vura lule në atë varr, më ngjau se i pashë, nga dritarja. Qenë të tre. Bashkë me djalin e parë, që unë e kisha xhaxha.
Ai e ndikoi jetën time, pa e ditur, jo me zërin, por me idealizmin e tij dhe pse guximi i tij i çartur që i mori jetën, në jetën time kontrollohej nga makthet e gjyshërve që nuk e linin mbesën kurrë pa i dhënë dorën, në çdo shkallë.
Kjo është ajo që bëra unë në ditën e Nënë Terezës. Ndoqa këshillat e saj, nuk i publikova ato në Instagram. Dhe po i ndaj me ju, që keni gjyshërit diku. Shikojini ata! Nëse jo, sëpaku ndizeni një qiri, këtë natë!/ dritare.net