Rabdishti, fshati i gurëve! Historia e Sabri Shahinit, emigranti që iu kthye vendlindjes
E Premte 5 Dhjetor 2025, 20:08
Dritare.net
Në zemër të Dibrës, aty ku natyra takohet me historinë, fshati Rabdisht qëndron si një dëshmi e heshtur e arkitekturës prej guri dhe traditës shqiptare. Në qendër të këtij peizazhi idilik gjendet bujtina e Sabri Shahinit, një emigranti që në vitin 2015 vendosi të braktisë jetën e stabilizuar në Itali për t'u rikthyer në vendlindje.
Shtëpia e tij, një ndërtesë karakteristike ku guri dhe druri gërshetohen mjeshtërisht, dikur strehonte një familje të madhe prej 55 anëtarësh.
"Kemi qenë një familje shumë e madhe deri në vitin 1973", kujton Sabriu, duke evokuar kohët kur bashkëjetesa dhe harmonia ishin shtyllat e mbijetesës. Sot, kjo shtëpi është shndërruar në një destinacion për turistë nga e gjithë bota nga Gjermania e Austria, deri në Alaskë, Japoni e Brazil.
Ajo që i tërheq vizitorët nuk është vetëm natyra e paprekur e Rabdishtit, por 'shpirti' i shtëpisë, oda e burrave me oxhakun karakteristik, orenditë e vjetra muzeale, dhe mbi të gjitha, mikpritja që e trajton turistin jo si klient, por si mik shtëpie.
Brendësia e bujtinës është një muze i gjallë.
Sabriu ruan me fanatizëm objekte që datojnë mbi dy shekuj e gjysmë, trashëgimi nga gjyshërit e tij që ishin mjekë të shkolluar në Stamboll. Veglat kirurgjikale të vjetra, radion e parë të fshatit që mblidhte banorët për të dëgjuar lajme, monedhat e kohës së mbretërisë dhe komunizmit, të gjitha këto janë pjesë e rrëfimit që ai u ofron vizitorëve. Për Sabriun, turizmi nuk është thjesht ofrimi i një shtrati për të fjetur, por një zhytje në historinë dhe etnografinë e zonës. Vendimi për t'u kthyer nuk ishte i lehtë.
Pas vitesh emigrimi, ku kishte ndërtuar një jetë të mirë ekonomike, ishte thirrja e familjes dhe dashuria për vatanin që e bëri të merrte kthesën e madhe. Me mbështetjen e organizatave si GIZ dhe ambasadës suedeze, por mbi të gjitha me vizionin e tij këmbëngulës, ai transformoi shtëpinë pa humbur autenticitetin e saj. Dhoma e nuses, hamamet e vjetra brenda dhomave, dhe dollapët e pajës janë ruajtur siç ishin, duke u ofruar turistëve një eksperiencë unike të jetesës tradicionale dibrane. Kulinaria është kapitulli i fundit, por jo më pak i rëndësishëm, i kësaj eksperience.
Sabriu kultivon fara autoktone në kopshtin e tij, duke ofruar ushqim nga toka në tryezë. Jufkat e Dibrës, sheqerparja, dhe mishi i qengjit gatuhen nga duart e bashkëshortes dhe nuses së shtëpisë, duke krijuar shije që mbajnë vulën e traditës. Për Sabri Shahinin, suksesi nuk matet me numrin e dhomave të cilat ai dëshiron t'i mbajë të kufizuara për të ruajtur cilësinë por me faktin se turistët rikthehen vit pas viti, duke lënë pas jo vetëm të ardhura, por edhe miqësi të përjetshme, si familja gjermane që lë çadrën e kampingut aty prej katër vitesh, si një premtim i heshtur rikthimi./dritare.net
