Nga Luna Ruvina
Se unë budallallëqet ndonjëherë edhe i shkruaj, më shkruante së fundmi një i afërmi im shumë i dashur si parantezë të një poezie që do të më niste në mesazhin pasardhës.
Kam pasur gjithmonë fatin të jem i pari dhe shpesh i vetmi njeri të cilit i tregon ‘budallallëqet’ e veta, siç i quan ai krijimet që mua më bëjnë të qesh e të qaj me ironinë e tij për botën, për veten, për jetën. Kjo e fundit i ka qëlluar aq e rëndë, sa disa herë ka dashur të heqë dorë.
Hera e fundit ishte kur kishte marrë 98 qetësues, siç më tha mjeku i urgjencës. I mbërrita në spital pasi e kishte kaluar fazën më kritike.
Po pse s’i bëre 100? – i thashë, më shumë nga inati sesa për t’i dhënë frymë humori situatës kur dukej se më e keqja kishte kaluar.
Po kur s’ke fat, s’ke. Edhe kaq sa gjeta paskan qenë të skaduar. Mjekësia falas, -ma ktheu.
Ja ç’më shkroi:
Mërzi
Për herë të fundit vetëm heshtje
e shenjta qetësi
të fluturosh larg veç me mendje
përtej në fantazi
në botë të ëndrrave
ku liria nuk quhet çmenduri
ku ka veç njerëz me kurajë
heronj të etur veç për jetën
ku veç jeta është feja e dashurisë për të vërtetën.
Me shpirt, me zemër të luftosh
me trup e mendje të durosh
cilindo fat, çdo marrëzi
çdo rreng që të kurdis e ardhmja
të qëndrosh fort, të ngulësh këmbë
edhe kur të jesh me shpirt ndër dhëmbë
se koha ecën e gjithçka…
mërzitë, dhimbjet, fatkeqësitë
të gjitha shuhen e kalojnë
dhe vetëm jeta triumfon
deri në fund kur perdja bie
e heshtja përmbyt gjithçka që ish
në qetësi sërish lind jeta
dhe qan sa herë vjen në botë
e tremb të shenjtën qetësi…
sërish e njëjta histori. /Dritare.net
