Në Përmet, mes maleve dhe gjelbërimit, ndodhen teqetë bektashiane, të ruajtura me përkushtim dhe përulësi, si porta të hapura për shpirtin.
Në Teqenë e Alipostivanit, në mes të natyrës, ndjen një paqe që nuk të fton të besosh, por të reflektosh. Robert Hackman, gjatë dokumentarit të tij, e përjeton këtë paqe si një përqafim të heshtur, ku nuk ka predikim, por prani, ku nuk ka ndarje, por bashkim. Aty, në një tryezë që ndan dervishi dhe gruas i shërbehet njësoj, ku miku pritet pa pyetje, por me një gotë ujë dhe një buzëqeshje që nuk lodhet kurrë.
Pak më lart, mes maleve të Frashërit, ndodhet Teqeja e Frashërit, një tjetër vend i shenjtë që mbron kujtesën e kombit, dhe jo vetëm shpirtin. Aty u formua besimi bektashian si pjesë e identitetit shqiptar, aty u strehuan dhe u rritën vëllezërit Frashëri, mendjet që ndërtuan fjalën e lirë dhe ndjenjën kombëtare.
Në këtë tokë të shenjtë, feja nuk është frikë – është dashuri. Dashuri për tjetrin, për natyrën, për të vërtetën, për paqen. Në një botë që shpesh nxit ndarje, teqetë e Përmetit flasin për bashkim.
Shko në Përmet dhe vizito Teqetë!
Shko për të dëgjuar heshtjen që qetëson.
Shko për të ndjerë një besim që nuk e lodh shpirtin, por e lehtëson atë.
Shko për të parë se si një qytet i vogël mban gjallë një kulturë të madhe.
Sepse në Përmet, zoti nuk është larg – është brenda teje. Dhe tëqetë janë vendi ku mund ta takosh./ dritare.net
