Carlo Santucci, mjeku që shpëtoi jetë me 40 minuta masazh kardiak në tren
E Premte 5 Shtator 2025, 09:09
Dritare.net
Carlo Santucci është 33 vjeç, mjek, çiklist, sportist.
Është ora 17:30 e një pasditeje fund gushti, disa vite më parë.
Carlo është ulur në vagonin e fundit të trenit që shkon nga Lienz në Dobbiaco, mes Austrisë dhe Italisë.
Carlo as që duhej ta merrte atë tren. Donte ta bënte me biçikletë. Por pastaj lodhja, shumë kilometra lart e poshtë maleve. Dhe në fund vendosi të hipte.
Nuk kishin kaluar as dhjetë minuta kur shpërthen një burrë: “Një mjek – thotë – duhet një mjek.” E bërtet, në të vërtetë, sepse nuk ka kohë dhe sepse gruaja e tij po ikën. Një arrest kardiak. Para syve të vajzës së tyre gjashtëvjeçare.
Carlo nuk mendon dy herë. Ecën përpara mes dy rreshtave të njerëzve që hapen. “Efekti i Moisiut” e quan ai, dhe nuk ka të bëjë me indiferencën. Nuk ka të bëjë as me frikën apo tmerrin. Është se askush nuk di saktësisht çfarë të bëjë në këto raste. Carlo, përkundrazi, e di. Ai, kirurg okulist i pasigurt në punë, me vite të kaluara në spital duke pritur kot një vend pune të qëndrueshëm, por edhe mësues në teknika të ndihmës së parë dhe net të kaluara në turne në vijën e frontit, në bord të një ambulance. Carlo tashmë i kishte shpëtuar jetën një personi, e di çfarë do të thotë. Dy vjet më parë kishte kryer manovrën Heimlich te një fëmijë që po mbytej në një restorant në Toskanë.
Por këtë herë është ndryshe. Këtë herë është më e vështirë: në gjithë trenin nuk ka as defibrilator, as një set ndihme të parë. Këtë herë është më e gjatë: 40 minuta. Një masazh kardiak prej 40 minutash, a keni ide sa shumë kohë është? Vetëm me forcën e duarve të zhveshura të Carlos. Dhe besimin, për këdo që e ka. Për 40 minuta të pafundme Carlo shtyp dhe lëshon, ngjesh dhe çliron gjoksin e kësaj gruaje toskane në vagonin e një treni mes Austrisë dhe Italisë. Çdo 30 kompresione, dy fryrje artificiale. Në kokë ka shikimin e burrit mbi të dhe në veshët lotët e vajzës së gjashtëvjeçare. “Mendoja për padrejtësinë e madhe të një nëne që mund të shkëputej nga të dashurit e saj.”
Për 40 minuta Carlo nuk mendon për asgjë tjetër. Dhe, në fund, ai shenjë që çdo mjek e pret: etja për ajër. Gruaja që rimerr vetëdijen.
Carlo është i lagur në djersë. Mund të kishte kaluar një sekond apo dhjetë vjet, për Carlo nuk do të bënte dallim, në gjendjen e hipnozës fizike, psikike dhe muskulare ku ndodhet, me adrenalinën që bën për të përpjekje që trupi i tij, vetëm, nuk do t’i organizonte dot.
Tërë treni tani po e duartroket. Nuk ndalen më. Një reanimator i mbërritur aty e sheh dhe i thotë: “Pa ty do të kishte vdekur.” Por “unë – thotë Carlo – unë e di vetëm që për këtë e bëjmë këtë punë: t’i japim vazhdimësi jetës.” Burri nuk di si ta falënderojë. “Një foto me mamanë dhe vajzën që luajnë të lumtura do të mjaftojë.”
Dhe, ndërsa mbërrin helikopteri i shpëtimit, është e vështirë të imagjinosh një mënyrë më të plotë, më tërësore, më absolute për t’u ndier njeri sesa si ndihet tani Carlo. “Por nuk ka nevojë të jesh mjek – shpjegon, është pothuaj një thirrje – Një manovër e tillë, pas një kursi, mund të bëhet nga kushdo. Kushdo. Dhe shpëton jetën.”
Për atë gjest, disa muaj më vonë, Santucci u emërua Kalorës i Meritës nga Presidenti i Republikës Sergio Mattarella.
Të thonë: “Pse nuk flet kurrë për italianët?” Carlo është romak, italian, italian i vërtetë, një nga ata që të bën krenar që je, pavarësisht gjithçkaje. Dhe që sot kemi detyrimin qytetar, moral ta tregojmë. Dhe ta falënderojmë.
Historia e Carlo Santuccit, e treguar nga Lorenzo Tosa, është një rrëfim që na kthen te zemra e njerëzimit dhe na kujton se çfarë do të thotë vërtet të jesh hero pa bujë. Nuk ka muzikë, nuk ka shkëlqim, nuk ka famë: ka vetëm një njeri që merr përsipër jetën e një tjetri në një moment kur çdo sekondë ka rëndësi, kur frika dhe indiferenca do të kishin paralizuar këdo. Por Carlo e di çfarë të bëjë, dhe e bën me natyrshmërinë e atij që ia ka kushtuar jetën shpëtimit të jetëve të tjera, me guximin e atij që e di se çdo gjest, edhe i vogël, mund të bëjë dallimin mes jetës dhe vdekjes.
Treni mes Austrisë dhe Italisë bëhet kështu një vend i një mrekullie të përditshme: dyzet minuta masazh kardiak pa pushim, i zhytur në hipnozën fizike dhe mendore të atij që lufton për të mbajtur gjallë një tjetër njeri. Të imagjinosh skenën – shikimin e ankthshëm të burrit, lotët e vajzës, lodhjen ekstreme të Carlos që vazhdon pa u ndalur – të bën të kuptosh se madhështia nuk qëndron te fjalët apo titujt, por te veprimet e heshtura dhe vendimtare.
Kjo histori flet për njerëzimin e pastër: gruaja e shpëtuar, familja e shpëtuar, por edhe vetë Carlo gjen plotësinë e një ekzistence që merr kuptim pikërisht te ndihma për të tjerët. Dhe ka një mësim universal: nuk është e nevojshme të jesh mjek për të bërë diferencën. Të gjithë, me formimin e duhur dhe guximin për të vepruar, mund të shpëtojnë një jetë. Jetën e një nëne, të një vajze, të një njeriu.
Emërimi si Kalorës i Meritës nga Presidenti i Republikës nuk është vetëm një njohje për Carlo, por një nderim për të gjithë italianët që, çdo ditë, kryejnë gjeste guximi, përkushtimi dhe altruizmi. Na kujton se heroizmi mund të jetë i heshtur, se përgjegjësia ndaj të tjerëve është ajo që na bën njerëzorë, dhe se krenaria për t’i përkitur një komuniteti kalon edhe përmes këtyre gjesteve jashtëzakonisht të thjeshta por thellësisht domethënëse.
Carlo Santucci na mëson se madhështia nuk është një zgjedhje spektakolare: është një akt zemre, kompetence dhe dashurie për jetën. Dhe është detyra jonë t’i tregojmë këto histori, të mësojmë prej tyre dhe të ndiejmë frymëzim që të japim kontributin tonë, çdo ditë./dritare.net
