Udhëton 480 km në ditë për të shkuar në punë, historia e Lorenës: Më duhet të zgjedh mes familjes dhe punës!
E Hënë 29 Maj 2023, 11:11
Dritare.net
Apeli i dëshpëruar i Lorena Barranca, nënë dhe punonjëse e Postës, e cila ka vite që shkon çdo ditë në Sardenja për të qëndruar pranë familjes pa hequr dorë nga puna. 480 kilometra në ditë, rreth 5 orë me makinë. 2400 kilometra në javë me të paktën 25 orë udhëtim në çdo shtatë ditë. Të frikshme, thuajse çnjerëzore janë shifrat që shënjojnë historinë e Lorena Barranca-s, e cila pak ditë më parë denoncoi gjendjen e saj në një letër të botuar në gazeta të ndryshme të Sardenjës.
Gruaja 39-vjeçare, punonjëse e Postës Italiane, detyrohet të shkojë çdo ditë në Sardenja për të mbajtur vendin e punës. Fjalë për fjalë për të udhëtuar nga Porto Torres në Cagliari, vajtje-ardhje, pesë ditë në javë. “Pas një aksidenti në punë të shkaktuar nga gjumi, pas një sëmundjeje në zyrë, pasi kam pësuar dëmtime të rënda psikologjike, tani jam e rraskapitur dhe kam frikë se së shpejti do të detyrohem të jap dorëheqjen. Por prapë dua të tregoj historinë time”, rrëfen gruaja.
Epo, historia fillon në vitin 2013, me punësimin në Postë si postiere: destinacioni, selia në Cagliari, 215 kilometra larg. Në fillim Lorena u shpërngul, por situata ndryshoi drastikisht me shtatzëninë e saj të parë, në vitin 2015. Falë lejes prindërore, nëna e re arriti të kalojë një vit e gjysmë pranë familjes, në qytetin e saj të banimit. Në vitin 2020, vjen shtatzënia e dytë dhe situata përsëritet me të njëjtin epilog, në dukje të pashmangshëm: pas përfundimit të pushimit në dispozicion, punonjësja e Postës duhet të rifillojë në fakt shërbimin në zyrën në jug të ishullit, ndërsa e gjithë jeta e saj ndodhet në veri.
Më pas ajo rifilloi të lëvizë lart e poshtë pesë ditë në javë: niset me makinë në 5.50, nis orët e punës nga 9.30 deri në 17:00, pastaj i njëjti proces për kthimin, i cili nuk bëhet kurrë para orës 19.30. Në mes qëndrojnë 480 kilometra.
Megjithatë, kjo rutinë kërkuese, përveçse ka pasoja të rëndësishme në gjendjen psikofizike të gruas, në fakt e pengon atë të jetë në gjendje të jetë përkrah fëmijëve të saj për nevojat e tyre të përditshme. Lorena, në fakt, për shkak të orarit të saj është në gjendje të kalojë vetëm disa orë në ditë me ta, në darkë dhe para gjumit, asgjë më shumë.
Kërkesat për transferime në zyrat më afër shtëpisë janë me sa duket të padobishme, aq më tepër pas shtatzënisë dhe lejes së lindjes. Fatkeqësisht, historia e Lorena Barranca-s nuk është gjë tjetër veçse një nga dëshmitë e shumta që na kujtojnë se në fakt në Itali arritja e një ekuilibri mes punës dhe mëmësisë për gratë është ende shumë larg. “Si ka mundësi që ende sot, në vitin 2023, një grua, një nënë duhet të zgjedhë mes familjes dhe punës? Ky është apeli i dëshpëruar i një nëne që dëshiron të punojë, por nuk dëshiron të privojë veten nga gëzimi për të rritur fëmijët e saj”, përfundon gruaja.
Mundësia e transferimit varet nga renditja e lëvizshmërisë së kompanive dhe disponueshmëria e vendeve në zyra të ndryshme, ishte përgjigja që i erdhi nga Post Italia./M.T/dritare.net
