Partneri më la në ditën e dasmës. Ky moment më ndryshoi jetën!
E Diel 23 Prill 2023, 19:07
Dritare.net
Sherine Tadros është një gazetare që ka mbuluar ngjarjet në Kajro pas përmbysjes së Presidentit Hosni Mubarak. Ajo jetoi atje për katër vjet, gjatë kësaj kohe u njoh me partnerin e saj (ish) me të cilin do të martohej. Ata të dy punonin si gazetarë dhe planifikonin të martoheshin dhe të transferoheshin në Nju-Jork, një qytet ku partneri i saj kishte një ofertë pune. Ajo po mendonte seriozisht të largohej nga gazetaria, pasi ndihej e lodhur fizikisht dhe mendërisht. Megjithatë, në ditën e saj të dasmës, gjithçka u përmbys. Ajo tregon historinë e saj në librin "Taking Sides: A Memoir About Love, War and Changing the World", se si kjo përvojë e ndihmoi të gjente punën e saj të ëndrrave dhe një partner që e adhuron.
Lexoni më poshtë një pjesë të historisë së saj:
"Pikërisht një vit pas propozimit për martesë, unë dhe i fejuari im do të nënshkruanim letrat e martesës në Kajro, ku kishim jetuar për katër vjet dhe punonim si reporterë. Do të transferoheshim në Nju-Jork, ku atij i ishte ofruar një punë. Personalisht, nuk isha e sigurt nëse doja të vazhdoja gazetarinë, sapo kisha dhënë dorëheqjen si reportere e Sky News dhe ndihesha e rraskapitur nga kjo punë dhe kufizimet e saj.
Ishte e qartë se isha e rraskapitur, pavarësisht çmimeve dhe mirënjohjeve që merrja me ekipin tim. Ndihesha sikur nuk po bëja asgjë për të ndryshuar jetën e njerëzve që po fotografoja me ekipin tim dhe po dokumentoja jetën e tyre. Nuk më interesonte më të shpjegoja gjërat e këqija që po ndodhnin në botë. Isha më e prirur t'i ndaloja këto padrejtësi. Unë kisha filluar të flisja tashmë me Amnesty International. Ata po kërkonin një menaxher në zyrat e Nju-Jorkut. Pavarësisht përvojës sime të vogël në fushën e të drejtave të njeriut, ata ranë dakord të na intervistonin përmes Zoom. E vetmja herë që mundën, sigurisht, ishte mëngjesi i ditës sime të dasmës. Unë isha shumë në mëdyshje për këtë ndryshim. Gazetaria ishte gjithçka që dija dhe të gjithë më thoshin se isha i çmendur që lashë një karrierë të suksesshme.
Po më mundonin mendimet e mia, kur dëgjova derën e banesës që trokiste fort. Ai ishte i fejuari im. “Duhet të flasim”, më tha. Fytyra e tij ishte e zbehtë dhe zëri i dridhej. E kisha parë të hutuar para apo pas një raporti të vështirë, por asnjëherë në këtë situatë. Ai filloi të fliste për një mosmarrëveshje që prindërit tanë kishin për martesën dhe ftesat. Dhe në fund ai më tha: "Nuk dua që ne të martohemi. Unë mendoj se nuk të dua sa duhet."
Ai paketoi gjërat e tij dhe u largua. Në momentin që erdhën prindërit e mi, 45 minuta më vonë, po i mblidhja të miat në thasë plehrash. Hoqa unazën e fejesës dhe e lashë në tavolinë, pranë unazave të martesës që do të ndërronim atë natë. Ne të tre morëm fluturimin tjetër të nisjes nga Kajro. Kur mbërrita në shtëpinë e familjes në Londër, fjeta shumë. Të nesërmen në mëngjes, kur po lindte dielli, dola nga shtëpia me pizhame dhe eca ngadalë në rrugë. Nuk i ndjeja këmbët që më lëviznin. Dola nga trotuari dhe qëndrova në mes të rrugës. Pak sekonda më vonë u shfaq babai im. Ai vrapoi dhe më tërhoqi mënjanë. U ulëm pak në trotuar pa folur dhe më pas babai, pa thënë asgjë, më çoi në shtëpi.
Pasi hëngra mëngjesin me prindërit dhe pata një bisedë shumë të qetë, u ndjeva pak më mirë. Po shikoja mesazhet dhe email-et e mia kur pashë një nga zyra e stafit të Amnesty International. Ata më njoftuan se intervista ime ishte anuluar pasi nuk u paraqita. U përgjigja duke i shpjeguar se më ndodhi diçka shumë personale dhe kërkova një intervistë të dytë, këtë herë personalisht, pasi isha në Londër.
Isha e vendosur ta merrja atë vend pune. E dija saktësisht se çfarë të bëja. Larg ish-të fejuarit dhe pritshmërive të të tjerëve, dyshimet që kisha u shpërndanë. Largimi nga gazetaria nuk ishte më një zgjedhje e vështirë, por e vetmja lëvizje e arsyeshme. Më janë përgjigjur pozitivisht dhe po atë pasdite u gjenda në zyrat e tyre. Në fund të ditës dhe me gjithë shanset negative që kisha, e mora punën. Dhe përkundër faktit se jeta ime siç e njihja dhe vetja ime ishte shkatërruar vetëm 48 orë më parë, ky ndryshim më dha kurajën të vazhdoja në një punë që duhej të isha.
Shtatë vjet më vonë, unë jam ende duke punuar në Amnesty International. Tani, detyra ime është të sigurohem që të bëhet diçka për të gjithë ata që vuajnë dhe e kam dokumentuar gjatë raportimit tim. Për të bërë një ndryshim në jetën e njerëzve duke ndihmuar në ndryshimin e politikave ose duke u përpjekur për të gjetur drejtësi ose duke luftuar për të drejtat e njeriut në vende të ndryshme.
Vetëm kur i fejuari im më hodhi poshtë, unë munda të jem e sinqertë me veten se kush doja të isha vërtet. Arrita t'i përkushtohem aktivizmit. Ishte ky realizim që më çoi në Nju-Jork dhe më në fund të gjeja lumturinë me një njeri që më do dhe më bën të ndihem e sigurt. Jeta ime nuk doli tamam siç e kisha planifikuar, por përfundova pikërisht aty ku duhej të isha dhe me personin me të cilin duhej të isha.”/K.C/dritare.net
