Na ndiqni edhe në

Bota

Nënat afgane të dëshpëruara hedhin foshnjat mbi tela me gjemba, u kërkojnë ushtarëve t’i largojnë nga talebanët!

Nënat afgane të dëshpëruara hedhin foshnjat mbi tela me

Nga Stuart Ramsay- Sky News

Ju mund të dëgjoni një zhurmë kur i afroheni portave të larta prej hekuri që janë e vetmja rrugë për në kompleksin ku është qendra e operacionit britanik të transportit ajror jashtë Afganistanit.

Në të dyja anët e një rruge të ngushtë, brenda mureve të kompleksit në aeroportin e Kabulit, ushtarët britanikë të rraskapitur shtrihen në hije duke pritur sërish radhën e tyre për të dalë në diell të nxehtë dhe për t’u përballur edhe njëherë me kaosin.

Mijëra njerëz po vërshojnë drejt këtij vendi që për disa do të jetë porta e lirisë dhe për shumë të tjerë fundi i një ëndrre për të ikur nga talebanët. Çdo ditë që kalon operacioni për të shpëtuar afganët nga duart e talebanëve po bëhet gjithnjë edhe më urgjent e dëshpërues. Është një mision humanitar në atë vend që duket si një zonë lufte. Një barrikadë e improvizuar është gjithçka që ndan dy ushtri që kanë luftuar për 20 vjet.

Nënat afgane të dëshpëruara hedhin foshnjat mbi tela me

Talebanët janë vetëm një metër larg nga ushtarët britanikë dhe kjo është një panoramë që nuk e kisha menduar kurrë se do ta shihja.

Familjet ditë apo natë, shpesh me fëmijë të vegjël kanë rrezikuar jetën e tyre për të kaluar luftëtarët agresivë talebanë, të cilët herë pas here i rrihnin dhe i ngacmonin.

Natën, parashutistët bllokuan rrugën me makina dhe tela me gjemba. Një oficer i lartë më tha se ata nuk kishin zgjidhje tjetër sepse situata ishte jashtë kontrollit.

"Ishte e tmerrshme, gratë i hidhnin foshnjat e tyre mbi telat me gjemba, duke u kërkuar ushtarëve t'i merrnin, disa ngecën në tela.”, më tha ai, informon dritare.net

"Unë jam i shqetësuar për burrat e mi, të gjithë qanë mbrëmë."

Duket si kaos, por ka një metodë, ushtarët kërkojnë për përkthyes pasi kombësi të ndryshme mbërrijnë në barrikadë, përfshirë afganët që kanë të vlefshëm azilin.

Pasaportat dhe dokumentet kontrollohen më pas. Nëse kalojnë më shumë, ata drejtohen te porta e hyrjes për t'u rishikuar. Disa ia dalin, të tjerët jo. Ushtarët e urrejnë këtë gjë, por pa dokumentet e duhura ata duhet t'i largojnë njerëzit. Familjet e tmerruara, burra, gra dhe shumë fëmijë dërgohen përsëri përmes telave me gjemba. Ne pamë si një vajzë e vogël, prindërit dhe vëllezërit e saj u kthyen prapa. U kthyen në Afganistan, shkuan drejt talebanëve. Ishte zemërthyese.

Nënat afgane të dëshpëruara hedhin foshnjat mbi tela me

Fatima (nuk është emri i vërtetë), e kaloi barrikadën duke shtrënguar dorën e vajzës së saj. Ajo mendonte se mund të kishte një shans, por nuk dinte me kë të fliste. Ajo ishte e tmerruar dhe në lot. Burri i saj u bashkua me talebanët dhe filloi ta rrihte. Ajo dhe vajza e saj katërvjeçare nuk kishin asgjë tjetër përveç një letre të OKB-së që i identifikon ato si viktima.

"Afganistani është taleban. Talebanët janë terroristë. Burri im është një taleban terrorist.”, më shpjegoi ajo.

Ajo fillon të rendisë vendet: "Amerika, Kanadaja, Franca, unë dhe vetëm vajza ime ..."

I pyeta nëse do të shkojnë diku. "Kudo! Çdo vend.", tha ajo.

Ne ia përmendëm historinë e saj oficerit përgjegjës. Major Steve White vendosi ta fusë atë në sistem.

"Unë mund ta fus atë në sistem, por nuk e di nëse sistemi do ta nxjerrë apo pranojë, por mund të tentoj të paktën.”, më tha ai.

Ai shkoi te Fatima dhe përmes një gazetari tjetër që mund të përkthente i shpjegoi asaj se çfarë do të bënte. Ajo dukej e hutuar, por ne i thamë ta ndiqte. Dhe e çoi në radhë. Ishte thjesht një akt mirësie njerëzore në gjithë këtë kaos. Fatima ia doli mbanë. Majori White mund t'u ketë shpëtuar jetën, me siguri u ka dhënë një shans për një jetë më të mirë.

Nënat afgane të dëshpëruara hedhin foshnjat mbi tela me

Por ka edhe shumë histori trishtuese.

Ne u takuam me një mjeke nga Herati, ishte bashkë motrën dhe nënën e saj. Ato nuk kishin absolutisht asnjë të drejtë të kalonin nëpër porta. Ato ikën nga talebanët dhe tani janë ngujuar.

Ato kanë shpresë, por që duket e pashpresë.

"Ne nuk kemi vëlla, nuk kemi baba, ju e dini që të jetosh këtu është shumë e vështirë për ne.”, më tha ajo.

Mjekja më shpjegoi se ato jetonin në Herat, por ikën në Kabul. Xhaxhai i saj ishte pjesë e talebanëve. Ajo tha: "Duan të na detyrojnë të martohemi me ta. Unë jam mjeke dhe motra ime punonte për të drejtat e grave, ajo studionte, nëna ime është mësuese.”

E pyeta nëse ato po iknin nga një rrezik i caktuar.

"Po, po, ne jemi të frikësuara, ne jemi shumë të frikësuara.", tha ajo mes lotësh.

Unë kam raportuar për luftën afgane që kur ajo filloi. Unë kam qenë mes shumë ushtarësh britanikë dhe amerikanë, jam takuar me talebanet, kam parë dhimbje dhe pikëllim në Afganistan për dy dekada. Talebanët kanë fituar. Teksa shoh ushtarët që i çonin foshnjat drejt portave të kompleksit, nuk mund të mos mendoj se çfarë humbje ka qenë kjo./K.C/dritare.net