Zhapokika, fshati me tri familje dhe një minierë mjalti!
E Hënë 26 Maj 2025, 18:06
Dritare.net
Në jugun e thellë të Shqipërisë, aty ku rrugët humbasin nëpër pyje dhe kodra të pashkelura, ndodhet Zhapokika, një emër që tingëllon si përrallë, por është një fshat i vërtetë, i vogël dhe thuajse i harruar. Për shumicën e shqiptarëve, emri i saj nuk thotë asgjë. Por për ata që kanë fatin të shkelin aty, Zhapokika bëhet një kujtim i pazëvendësueshëm.
Për herë të parë një televizion ka shkelur në Zhapokikë. Ishte DritareTV që mori udhën përtej asfaltit e më tej në rrugë të paasfaltuara, duke ndjekur zhurmën e bletëve dhe aromën e natyrës së paprekur. Ajo që gjetën, nuk ishte thjesht një fshat, por një mënyrë tjetër jetese, e qetë, e ndershme, e mbështetur mbi tokën dhe natyrën.
Në Zhapokikë jetojnë vetëm tri familje. Njëra prej tyre është familja Shehu që ka ndërtuar një oazë mjalti. Kjo familje ka mbetur besnike ndaj tokës dhe bletëve të tyre. Është Aleksti dhe Gëzimi, që e mbajnë gjallë fshatin, jo vetëm përmes pranisë, por përmes punës sepse Zhapokika është sot një miniere mjalti. Bletaria është jo vetëm mjet jetese, por edhe mënyrë për të jetuar në harmoni me natyrën. Çdo koshere është një histori e vogël pune, përkujdesjeje dhe dashurie.
“Nuk ka asfalt, nuk ka shkollë, nuk ka ambulancë. Por kemi qetësinë, ajrin dhe zërin e natyrës,” thotë Gëzimi, ndërsa i hedh një sy koshereve që qëndrojnë të rreshtuara, si ushtarë të disiplinuar në një betejë të ëmbël për jetën.
DritareTV sjell pamje të papara më parë: kodrat përreth, të mbuluara me lule dhe drurë të butë, tingujt e mjaltit që kullojnë nga shportat, dhe heshtjen që ndërpritet vetëm nga zhurma e bletëve punëtore. Është një paqe që nuk blihet, por jetohet.
Zhapokika nuk ka shumë për të treguar në numra, por ka shumë për të dhënë në ndjesi. Është një vend ku jeta nuk matet me orë, por me ditë të qeta dhe net të kthjellëta. Është një kujtesë e gjallë se Shqipëria ka ende thesare të pazbuluara, të thjeshta, të heshtura, por të vyera.
Fshati që shumëkush s’e di ku ndodhet, tashmë ka një zë. Jo vetëm përmes mjaltit që prodhon, por edhe përmes kamerës që për herë të parë fiksoi jetën aty. Zhapokika është një dëshmi se edhe në fund të rrugës ka jetë. Dhe ndoshta, jeta më e vërtetë ndodhet pikërisht aty, larg gjithçkaje, por pranë vetes./K.C/dritare.net
