Rudina Xhunga: Na duhet një ministri për mirëqenien sociale!
E Enjte 19 Qershor 2025, 19:07
Dritare.net
Në zemër të Tiranës, në një lulishte ku takohen çdo ditë të moshuar për të ndarë fjalë, tavëll dhe kafe, Rudina Xhunga nuk na sjell thjesht një histori. Na sjell një pasqyrë të një realiteti që shumë prej medieve përpiqen ta shmangin: mungesën e debatit për mirëqenien sociale në Shqipëri.
Ky nuk është një editorial, as një bisedë e zakonshme me publikun. Nuk është as një ankesë, as një qëndrim cinik ndaj shtetit. Është një zë i arsyes, një thirrje e qetë por e fortë, që vjen nga përvoja personale e një bije që përpiqet çdo ditë të kujdeset për prindërit e saj dhe që përballet me një institucion si Ministria e Shendetesise dhe Mireqenies Sociale, krejt i çoroditur, pa qartësi, pa ndjeshmëri.
Rudina Xhunga flet me qetësi, por trazon shpirtin. Ajo përmend nënën e saj, me diabet, për të cilën nga rimbursimi i fishave te gjetja e kujdestareve janë kthyer në procedurë absurde, të ndërlikuara, pa sens dhe jashtë çdo sistemi. Por ajo nuk ndalet te ankesa. Ajo bën pyetjen e duhur:
“Përse nuk ka një ministri që merret vetëm me mirëqenien sociale?”
Nuk është një pyetje retorike. Është një propozim konkret. Sepse ndarja e mirëqenies sociale nga shëndetësia, që u bë dikur në mënyrë teknike, rezultoi një gabim njerëzor. Dhe është koha që kjo të korrigjohet me themelimin e një Ministrie të Mirëqenies Sociale, që të ketë një emër, një adresë, një zë dhe një mision të qartë: të kujdeset për të moshuarit, për personat me aftësi të kufizuara, për më të pambrojturit, për fëmijët, për arsyen themelore të kujdesit të shtetit; mirëqenien sociale.
Në këtë rrëfim personal, që në të vërtetë është thellësisht shoqëror, Rudina prek edhe një tjetër plagë: mungesën e azileve publike dhe pasigurinë e atyre private. “Kush i kontrollon kujdestarët që vijnë në shtëpi?”, pyet ajo. Edhe kur ke mundësi të paguash, nuk ke as siguri, as mbështetje.
Më shumë se një histori, kjo është një protestë e butë. Një apel për të kthyer vëmendjen aty ku duhet: te të moshuarit, te të pambrojturit, te ata që nuk kanë zë.
Rudina nuk flet vetëm për nënën e saj. Ajo flet për ne të gjithë. Për prindërit tanë. Për vetveten në të ardhmen. Dhe kërkon sistem. Kërkon përgjegjësi. Kërkon njerëzi.
Sepse, siç e përmbyll me një fjali që mbetet gjatë në mendje:
“Jo të gjithë kanë qen në ballkon. Disa kanë prindër. Dhe për ta nuk funksionon asnjë sistem.”/dritare.net
