Jeta e një çifti të cilët braktisën gjithçka për t'ju kushtuar tokës
E Shtunë 2 Prill 2016, 15:03
Dritare.net
“Të jesh fermer nuk do të thotë të bësh një punë poshtëruese: ne jemi të arsimuar, sipërmarrës, jemi në një hap me shoqërinë”. Micaela Soldano, 35 vjeç, la punën e saj për një kohë të papërcaktuar, si menaxhere banke. Burri i saj, Paolo Corda, 31 vjeç, i diplomuar me nota të shkëlqyera për Arkitekturë në Universitetin Politeknik, vuri mënjanë karrierën e tij që sapo nisi si arkitekt. Prej gati shtatë vjetësh, çifti drejton një kompani që prodhon, kultivon dhe shet shafran. Sot, ata bëjnë atë që kishin ëndërruar prej kohësh: “Guxuam, por ia dolëm”.
Micaela dhe Paolo zgjodhën të kultivojnë shafranin e Monferrato-s, një produkt tipik i Piemontes me një kulturë e lashtë, me synimin për të rifituar tregun.
Çifti e nis punën në 4 të mëngjesit, të pajisur me elektrik dore dhe doreza, veçanërisht në muajt tetor dhe nëntor, kur fillon mbledhja e luleve.
"I mbledhim me dorë, një nga një. Në 8, pastaj, shkojmë në laborator, ku i hapim çdo lule, nxjerrim shafranin, të cilin e vëmë të thahet”. Puna, ndonjëherë, përfundon pothuajse në mesnatë. "Në ato kohë nuk shihet ora – qeshin të dy. Lulja është shumë delikate. Nëse e lëmë edhe një ditë më shumë, rrezikojmë që ajo të kalbet”. Në pjesën tjetër të vitit, megjithatë, fusha pastrohet, hiqet bari, fije më fije, "çdo gjë në mënyrë rigoroze me dorë në mënyrë që të mos shkatërrojmë asgjë”.
Zgjedhja e tyre nuk u kuptua dhe vlerësua menjëherë nga miqtë dhe familjet.
Prindërit, për shembull, është pak të thuash që ishin “të habitur dhe të tronditur”. “Ata gjithashtu u përpoqën të ndërmjetësonin për këtë temë, duke propozuar kompromise, - shpjegojnë të dy - por ne e kishim marrë vendimin tonë”. Ndërsa miqtë ishin mbështetësit e parë të çiftit. Sot Micaela dhe Paolo jetojnë duke kultivuar dhe shitur shafran vetë. Çdo fazë e procesit kryhet me dorë, pa ndihmën e mjeteve mekanike apo kimike. Përveç shafranit, prodhojnë reçel luleshtrydhe, manaferre, boronice dhe mirtili.
Sot Micaela dhe Paolo kanë një standard ndryshe jetese, por jo më pak dinjitoze.
Fusha që kanë nevojë të punohen nuk do të mungojnë dhe bujqësia mund të jetë një mundësi e mirë për shumë njerëz të papunë.
“Një këshillë që kemi për të rinjtë është që t’i kthehen tokës. Shumë të moshuar nuk ia dalin dot vetëm. Këtu ka punë për të gjithë,” përfundojnë ata./Huffington Post. dritare.net/
