Zhapokika, fshati ku koha ndalon dhe mjalti flet për jetën!
E Shtunë 1 Nëntor 2025, 15:03
Dritare.net
Në jugun e thellë të Shqipërisë, atje ku rrugët shtrihen nëpër pyje të dendur dhe kodra që duken sikur prekin qiellin, ndodhet Zhapokika, një fshat i vogël, gati i harruar në hartë, por i gjallë në shpirtin e atyre pak njerëzve që ende e quajnë “shtëpi”.
Është një vend që duket si nga përralla, ku zhurma e makinave është zëvendësuar me cicërimat e zogjve, e ku ora nuk mat kohën, por ritmin e natyrës. Të rrethuar nga heshtja, por të pasur shpirtërisht, banorët e Zhapokikës nuk janë thjesht njerëz që kanë zgjedhur të mbijetojnë, janë njerëz që kanë zgjedhur të jetojnë ndryshe.
Një “minierë mjalti” që ushqen shpirtin
Në këtë copë toke të qetë e të pastër, banorët, kanë ndërtuar një “minierë mjalti”. Në vend të kazmave e hekurit, ata përdorin koshere bletësh, të cilat punojnë pa pushim mes luleve e pemëve, duke mbledhur nektarin e natyrës. Për ta, çdo koshere është “një ushtar i disiplinuar në betejën e ëmbël për jetën”. Bletaria nuk është thjesht një profesion, por një filozofi.
Në një vend ku mungon infrastruktura, shkolla apo ambulanca, bletët për ta janë simbol i rendit, i punës dhe i shpresës.
Jeta përtej rrugëve të asfaltuara
Në Zhapokikë nuk ka trafik, nuk ka institucione, as rrugë të shtruara. Por ka diçka që qytetet e mëdha e kanë humbur prej kohësh, bashkëjetesën me natyrën. Banorët e saj ngrihen me zhurmën e gjinkallave dhe flenë nën dritën e hënës, pa energji elektrike të qëndrueshme, pa ujë të rrjedhshëm dhe pa shërbime të zakonshme publike. Megjithatë, këto mungesa nuk janë arsye për t’u larguar.
Përkundrazi, janë arsye për të qëndruar.
Sepse Zhapokika, me gjithë thjeshtësinë e saj, është një shkollë e jetës, ku çdo ditë mëson si të jetosh me më pak, por të ndihesh më i plotë.
Një kujtesë e gjallë për Shqipërinë e harruar
Zhapokika është më shumë se një fshat, është një kujtesë kolektive për Shqipërinë që po shuhet ngadalë. Ajo të kujton se vendi ynë nuk është vetëm kryeqyteti me dritat e tij të shumta, por edhe këto cepa të heshtur, ku njerëzit ruajnë gjuhën, zakonet, dhe një mënyrë jetese që shkon përtej kohës moderne.
Në këtë fshat, jeta matet jo me orë e minuta, por me lindje e perëndime dielli, me aroma lulesh dhe zëra bletësh. Dhe ndoshta, jeta më e vërtetë gjendet pikërisht në fund të rrugës, atje ku nuk mbërrin nxitimi i qytetit, por vetëm fryma e pastër e natyrës dhe qetësia që shumëkush kërkon gjithë jetën, pa e gjetur kurrë./dritare.net
