Historia e Gjetit që u ngjit mbi anijen “Vlora” me një ëndërr dhe zbarkoi në një realitet të pamëshirshëm
E Premte 8 Gusht 2025, 10:10
Dritare.net
Kjo është jeta e një shqiptari të ndershëm. Kjo është historia e një njeriu që u nis nga Sulova e Gramshit me një ëndërr dhe u përplas me një realitet të ftohtë, të ashpër, por që nuk e mposhti kurrë. Ai quhet Bexhet Braho, por për familjen e tij mbeti gjithmonë “Gjeti”, ndërsa në Itali e njohin si Basilio. Një emër që ia ngjiti jeta dhe që ai e pranoi si pjesë të identitetit të tij të ri.
Në një intervistë ekskluzive për Dritare TV, ai rrëfen udhëtimin e tij të gjatë që nisi në vitin 1991 me anijen “Vlora”, në një nga eksodet më të mëdha që ka përjetuar ndonjëherë Europa. Ishte vetëm një djalosh me ëndrra, i apasionuar pas gjuhëve të huaja, i rritur me ekranin e Rai-t që çante kodrat e Gramshit dhe sillte shkëlqimin e muzikës italiane në një realitet gri.
Por ëndrra italiane, aq shumë idealizuar në ekran, u përplas me çimenton e portit të Barit. U përplas me urinë, me radhët për panine, me turmën që shtyhej për një croissant, me njerëzit që flinin në stadium dhe prisnin ndihmë nga qielli. Nga qielli erdhi vetëm një shi i lehtë, të cilin dikush e quajti “lotët e nënave që nuk e dinin ku ishin fëmijët e tyre”.
Vlora, 8 gusht 1991: Nga ëndrra drejt një aventure pa kthim
Ishte në Tiranë, kur dëgjoi se në Durrës kishte mbërritur një anije që do të nisej për Itali. Nuk u mendua gjatë. Vrapoi drejt portit. Anija sapo ishte kthyer nga Kuba dhe s’kishte shkarkuar ende sheqerin – por mbi të hipën mbi 20 mijë shqiptarë, të vendosur të iknin nga një vend që nuk ofronte as të ardhme, as strehë, as ëndrra.
Udhëtimi drejt Italisë ishte kaotik, i ngjeshur, i rrezikshëm. Kishte njerëz në hambarë, mbi kuvertë, në çdo cep. Kur mbërritën në Brindisi, u përballën me mbylljen e portit. Anija vazhdoi drejt Barit. Kur mbërritën aty, mijëra shqiptarë u hodhën në det, në panik, në dëshpërim, në gëzim të çmendur. Gjeti u dëmtua rëndë në dorë gjatë zbritjes, por e kishte arritur: kishte shkelur në tokën e ëndrrës.
Në fakt, në tokën e zhgënjimit.
Stadiumi i Barit: Një Shqipëri e vogël me të gjithë plagët e saj
U strehuan në stadiumin e vjetër. Ujërat mungonin, ushqimet gjithashtu. Shpërndarja bëhej me helikopterë. Shumë njerëz krijuan grupe, u bënë të fortë, vidheshin njëri-tjetrin. Ai ishte vetëm, por jo dorëzuar. Ndihmonte të sëmurë, njoftonte ambulanca, ruante syzet dhe orën si të ishte krenaria e vetme që i kishte mbetur. Natën shikonte ëndrra, ditën përpiqej të mbijetonte. Kur pa një derë të hapur, guxoi. Doli. Eci nëpër qytet si i padukshëm. E ndihmuan qytetarë italianë, por edhe ata ishin të frikësuar – nga urdhrat, nga shqiptarët.
Në Altamura, në rrugë për Napoli, flinte në stacion. Në Bari u kthye me një avion ushtarak. Pastaj Greqi. Pambuk. Kamionë. Arrestime. Frikë. Punë. Fëmijëri e mbytur nga burrëria e imponuar. Ai u kthye në Shqipëri, por vetëm për t’u përgatitur për udhëtimin tjetër.
Me gomone në vitin 1997 drejt një Italie të re, drejt një jete me dokumente
Në vitin 1997, në kulmin e krizës shqiptare, u nis sërish. Kësaj here me gomone. Kaloi në Otranto, në det të trazuar. Nuk u ndal. Gjeti punë si kamarier, më pas në magazinë, më pas legalizoi qëndrimin. Bëri gjithçka vetë. Kur shumë shqiptarë humbën gjithçka në firmat piramidale, ai nuk ra pre. Kur të tjerët u përfshinë në botën e paligjshme, ai zgjodhi rrugën e gjatë të ndershmërisë.
Ndaj nuk ka vend për kriminelë në këtë histori
Në këtë cikël të Dritare TV, tregojmë vetëm historitë e shqiptarëve të ndershëm. Sepse ato janë unike. Të tjerat – të atyre që kanë hyrë në kronikat e zeza – janë të përsëritshme, klishe, të ngjashme. Por historia e Gjetit është e papërsëritshme. Ai nuk shkeli mbi të tjerët për të mbijetuar. Nuk përfitoi nga sistemi. As nuk u ankuar për Shqipërinë, por e deshi me dhimbje.
“Unë jam shqiptar. Jam edhe italian. Kam punuar 27 vite dhe nuk i kam borxh askujt.”
Sot, Gjeti jeton në Itali. Ka mbi 15 vite që punon në një firmë metalurgjike. Ka një jetë të qetë, të ndershme, të ndërtuar me duar dhe me përpjekje. E ëma e tij, një grua e fortë nga Gramshi, ende e bekon përmes videosh me mbesat. Babai nuk jeton më. Vendi i tij është zbrazur nga njerëzit, por jo nga kujtimet.
Dhe ai nuk ka harruar se kush është. Se si iku. Se çfarë e shtyu. Se çfarë pa. Se çfarë hoqi.
Ky është Gjeti. Një shqiptar që nuk donte asgjë tjetër veç dinjitetit. Dhe e fitoi me mund. Prandaj e ftuam në Dritare. Sepse ka shumë për të thënë. Dhe sepse Shqipëria ka nevojë të dëgjojë më shumë histori si kjo./ dritare.tv
