Nga Ornela Cuci
13, 13 e gjysmë dhe 14 vjeç. Nga Librazhdi, Elbasani dhe Peqini.
Kanë ardhur në Vlorë ditën që mbaroi shkolla, jetojnë tetë djem në një hyrje në lagjet e brendshme të Vlorës, katër muaj verë me orar pune 10 orë né ditë (paguhen më tepër po të punojné 10 oresh).
Dy janë fillestarë.
Tjetri, “më i madhi”, (dmth. vetëm shtatë muaj më i madh) e quan veten profesionist: ky është viti i dytë i punës.
Kanë ende sytë e pastër të fëmijës, ata sy që nuk dinë të fshehin as lodhjen, as gëzimin.
Njëri prej tyre, me sytë më të bukur që kam parë ndonjëherë tek një djalë i vogël, skuqet e ul kokën kur i them: “Sa i bukur je ti, o bir”. Është si uné thotë Domi, nipi Im ngjitur. Vërtet, sa ngjajnë të vegjlit.
Nuk di ç’të bëjë me këtë kompliment, sikur është e ndaluar ta komplimentosh në orar pune.
Kur u lë bakshish, ulin kokën, si të turpëruar nga fjala “faleminderit” që duhet thënë.
Është një ndrojtje e pastër, por edhe një mësim i heshtur se mirënjohja nuk është një gjest kaq i thjeshté, por është një peshë që ndjehet. Skuqet pastaj kur shikon se I kemi lënë bakshish më të miré se gjirokastritët e tjerë.
Pas drekës, kur lokali zbrazet, shkojnë te këndi i lodrave.
Rrëshqasin, qeshin, shtyjnë njëri-tjetrin si vocërrakë që janë.
Sot qeshin më shumë se është fundjavë, e kanë bërë bakshish dhe kanë marrë nga dy akullore secili.
Ndoshta ky është momenti i vetëm i pastër i pushimeve të tyre.
Unë e kam pas merak që fëmijët e mi të punojnë kamarierë që 16 vjeç.
Jo për lekët, por sepse në këtë vend ku fëmijëria është kthyer në vitrinë telefonash dhe pushimesh me poza, ka më shumë vlerë t’u mësosh të thonë “faleminderit” për një dhjetëlekësh, sesa t’u japësh 100 euro në xhep.
Puna e parë nuk duhet t’i mësojë si të numërojnë paratë, por duhet t’i mësojë si të matin peshën e dinjitetit.
Dinjitetin as e blen e as e shet dot!
Sepse kush ka qenë kamarier e di më së miri se ka njerëz që lënë bakshish, dhe ka të tjerë që lënë gjurmë.
Dhe shpesh, ata të dytët nuk kanë asnjëherë para mjaftueshëm në xhep.
Dhe ndoshta ky është leksioni i vërtetë që mund t’u japim fëmijëve tanë, përpara se bota t’ua marrë mendjen me rrëmujën e saj.
Sepse, në fund të fundit, nuk është turp të shërbesh.
Turp është të kesh kaluar gjithë jetën në tavolinë… dhe të mos kesh mësuar kurrë të thuash “faleminderit”.
Faleminderit djelmosha punëtorë! Falë jush ka shpresé se kemi ende një rini që nuk vret për një flirt në facebook./Marrë nga Facebook-u i autores
