“Lulëkuqet mbi mure”, metafora e Shqipërisë që Dhimitër Anagnosti i dha kinemasë
E Hënë 1 Shtator 2025, 20:08
Dritare.net
Publicisti Ben Andoni kujtoi një nga filmat më të fuqishëm të Dhimitër Anagnostit, “Lulëkuqet mbi mure”, duke e cilësuar si një metaforë të plotë për Shqipërinë dhe fatin e saj.
“Ky film është vetë Shqipëria.”, u shpreh Andoni. “Një vend ku individët përballen me padrejtësi, manipulim dhe vështirësi, por ku shpresa, dinjiteti dhe ëndrra për një jetë më të mirë nuk shuhet kurrë. Lulëkuqet janë simboli i shpresës, i gjakut të derdhur dhe i forcës për të mbijetuar, ndërsa muret janë kufijtë, izolimi dhe pengesat që shoqëria shqiptare ka hasur në çdo kohë.”
Historia e filmit është e thjeshtë në dukje, por tronditëse në thelb. Ai tregon jetën e jetimëve në një shtëpi fëmijësh në Shqipërinë e viteve të vështira, ku fëmijët rriten mes mungesave, rregullave të rrepta dhe dhimbjeve të jetës. Por brenda atij izolimi, mes mureve që i ndajnë nga bota, mbijnë lulëkuqe, si metaforë e shpresës që lind edhe në vendet më të ashpra.
“Anagnosti dinte të shndërronte historitë e thjeshta në rrëfime universale,” – tha Andoni. “Ai nuk fliste vetëm për jetimët e Shqipërisë, por për çdo njeri që rritet mes padrejtësisë e mungesës, dhe megjithatë gjen forcën të mbijetojë. Ky është arti i tij i madh: ta marrë dhimbjen lokale dhe ta kthejë në një histori që prekte çdo shikues, kudo në botë.”
“Lulëkuqet mbi mure” mbetet një nga filmat më të fortë të kinemasë shqiptare, jo vetëm për realizimin estetik, por për dimensionin human dhe emocional që bart. Përmes këtij filmi, Anagnosti arriti të fliste për një Shqipëri të vërtetë: të lënduar, por krenare; të mbyllur, por me sy nga bota; të varfër, por me pasuri të brendshme që nuk mund të shuhej.
Kjo është arsyeja pse, sipas Ben Andonit, Dhimitër Anagnosti mbetet mjeshtër i përjetshëm: ai dinte të tregonte vendin e tij jo vetëm si realitet, por si metaforë, duke e kthyer në një gjuhë që e kupton e gjithë bota./dritare.net
