Një letër nga zemra ime: Historia e dhimbjes dhe shpresës shqiptare!
E Mërkurë 14 Maj 2025, 23:11
Dritare.net
Nga Fatbardha Dega
Mě 19 janar 2024, bëra diçka që kisha pasur frikë ta bëja për më shumë se 30 vjet: fola publikisht për atë që më ndodhi mua, vendit tim dhe popullit tim nën regjimin e Sali Berishës. U ula përballë gazetares Rudina Xhunga në Dritare TV dhe për herë të parë, leshova dhimbjen që kishte jetuar në heshtje brenda meje.
Nuk ishte e lehtë.
Për vite me radhë e mbajta historinë time në turp dhe frikë, madje edhe nga familja dhe miqtë e mi më të afërt. Si shumë shqiptarë që u detyruan të emigronin, nuk ika për komoditet apo ambicie. Ikja ime ishte për të mbijetuar. Sepse Shqipëria që doja nuk ishte më një vend ku mund të rriteshin ëndrrat, ku e vërteta mund të merrte frymë, apo ku dinjiteti mund të jetonte.
Sali Berisha nuk i dëmtoi njerëzit vetëm me politika apo pushtet, ai vodhi të ardhme, copëtoi shpresën dhe mbylli zërat. Dhe për një kohë të gjatë, unë isha një nga ata zëra të heshtur.
Por kur pashë që ai u vendos në arrest shtëpie, diçka ndryshoi brenda meje. Nuk doja më ta mbaja këtë barrë vetëm. Nuk doja më të kisha frikë nga e vërteta. Sepse nëse nuk i tregojmë historitë tona, të tjerët do t'i shkruajnë ndryshe ose më keq, do t'i fshijnë.
Dua ta them qartë: Shqipëria që ëndërruam, e lirë, e drejtë dhe demokratike nuk u lejua kurrë të lindte. Ne nuk morëm demokraci. Morëm "demokraturë", një sistem të kontrolluar nga të njëjtat duar të korruptuara, me kostume të ndryshme. Figurat si Berisha, Rama dhe Meta e kanë kthyer politikën shqiptare në një teatër privat, ku riciklojnë njëri-tjetrin dhe bllokojnë daljen e liderëve të rinj, të ndershëm. Ata kanë frikë nga ndryshimi, sepse ndryshimi do të thotë e vërtetë, drejtësi dhe fundi i kontrollit të tyre. Berisha e shkatërroi partinë më të madhe opozitare, jo nga paaftësia, por me qëllim. Dhe pa një opozitë të vërtetë, Rama mori mandatin e katërt. Kjo nuk është demokraci. Kjo është vdekja e shpresës.
Ndërkohë, njerëz si unë dhe miliona të tjerë kanë frikë të kthehen në Atdhe. Kam frikë të shkoj të shoh të afërmit e mi. Dua të jem pranë nipit tim Ceggi, i cili është 18 vjeç dhe jeton me autizëm, e që kurrë nuk ka mundur të më thërrasë "hallë" në telefonatat tona. Distanca fizike nuk është asgjë përballë dhimbjes emocionale. U largova për të gjetur paqen, por edhe ajo paqe është e ndjekur nga ajo që humbëm.
Për bashkatdhetarët e mi në Shqipëri dhe kudo në botë, dua të them: nuk jeni vetëm. Nëse zemra ju dhemb kur shihni vendin tonë, nëse shpirti ju lodhet, nëse zëri juaj është varrosur nën frikë, unë qëndroj me ju.
Nuk mund t'i lejojmë burrat e korruptuar të përcaktojnë se kush jemi. Ata nuk flasin në emrin tonë. Kurrë nuk kanë folur.
Ky mesazh është për nipërit dhe mbesat e mia dhe për çdo fëmijë të së ardhmes shqiptare: Mos kini frikë nga e vërteta. Thuajeni, edhe kur zëri juaj dridhet. Sepse heshtja mbron vetëm ata që na kanë lënduar. E vërteta është e vetmja rrugë drejt shërimit, drejt drejtësisë, dhe drejt Shqipërisë që ende besojmë.
Dhe sot, unë zgjedh të vërtetën./dritare.net
