Një letër për menstruacionet, që duhet ta lexojë çdo grua e çdo burrë!
Dritare.net
Kohët e fundit kam marrë pjesë në takime ku kryesonin burrat dhe në fund të diskutimeve, ndihesha e pathyeshme. Unë kisha mbajtur qëndrimin tim në debatet tona, duke i hedhur poshtë me sukses disa nga idetë e tyre, madje kisha vënë në dyshim paragjykimet e tyre. Duke u ndjerë sikur isha në krye të botës, u ngrita për t'u afruar me të pranishmit e tjerë dhe aty, sipër karriges krem ku isha ulur, ishte një njollë e kuqe gjaku.
Fitoret e mia të mëparshme u harruan menjëherë dhe turpi më pushtoi nëpër vena. Kisha marrë masa paraprake, si mund të ndodhte kjo? U përpoqa të jem e fshehtë, por ishte tepër vonë. E gjithë dhoma e kishte parë. Bëra një dalje të shpejtë duke i kërkuar ndjesë të pranishmëve, por dëshpërimi mbeti. Isha kaq e poshtëruar, saqë qava pafund për këtë funksion të natyrshëm trupor.
E njëjta ndjesi sa herë kujtohesha. Analizova pse u nxita kaq shumë nga kjo ngjarje dhe kuptova se ky turp është diçka me të cilën kam luftuar për pjesën më të madhe të jetës sime.
Kur isha 9 vjeç, emigrova në Mbretërinë e Bashkuar nga Nigeria dhe kjo ishte hera e parë që jetoja me nënën time që kur isha 4 vjeç. Puberteti nuk ishte diçka për të cilën flisnim hapur në shtëpinë time, kështu që kur filloi, unë nuk isha gati në asnjë mënyrë. Më kujtohet se gjoksi im u rrit pothuajse brenda natës kur isha në shkollën fillore dhe vajzat në klasën time më pëshpërisnin se po ‘vija gjoks’. Kjo ishte e neveritshme për mua.
Si fëmijë i ri nga Afrika, ndihesha si një peshk pa ujë dhe të qenit e vetmja nxënëse në shkollë me gjoks plotësisht të formuar shërbeu vetëm për të më bërë subjekt për shumë tallje dhe thashetheme, gjë që më izoloi edhe më shumë. Përvoja ime me menstruacionet doli të ishte një zgjatje e kësaj ndjenje.
Hera e parë që më erdhën ato ishte e tmerrshme. Më kujtohet se u zgjova dhe shkova për të bërë dush kur pashë një pellg llumi kafe në të brendshmet e mia. Kisha dëgjuar mjaft biseda për të nxjerrë përfundimin se kjo ishte periudha ime, por isha krejtësisht e papërgatitur.
Nëna ime ishte një e huaj për mua, dhe kisha shumë siklet për t'ia thënë babait tim, kështu që u detyrova ta përballoja vetëm. E dija që të braktisja shkollën nuk ishte një alternativë (prindërit e mi nuk do ta lejonin kurrë këtë), kështu që vendosa pecetë. Më kujtohet që shkova në shkollën fillore pranë një vajze që ngriti sytë nga mamaja e saj dhe tha: "Mami, ajo ka erë të keqe". Isha e mërzitur, por nuk mund të kthehesha në shtëpi, kështu që kalova gjithë ditën duke u përpjekur ta bëja veten të padukshme.
Sekreti im më në fund u zbulua disa ditë më vonë, kur nëna ime gjeti të brendshmet e mia të lyera me gjak. Ndërsa shpresoja në heshtje se ajo do të më përqafonte dhe do të më siguronte se gjithçka do të ishte në rregull, në vend të kësaj ajo më mori në pyetje se pse nuk i kisha thënë se çfarë kishte ndodhur. Dhimbja dhe turpi më pushtoi. Ajo më këshilloi dhe bleu çdo gjë që kisha nevojë. Ky ishte fillimi im në menstruacione.
Ndërsa u rrita, mësova t’i menaxhoj menstruacionet. Cikli im ishte relativisht pa dhimbje, kështu që strategjia ime ishte ta injoroja sa më shumë që të ishte e mundur, megjithatë neveria ime e përgjithshme ndaj temës vazhdoi. Për ta luftuar këtë, miqtë e mi dhe unë do t'i emërtonim periodat tona, duke shmangur termat teknikë si "menstruacionet" dhe në vend të kësaj do të zgjidhnim alternativat klishe si "halla flo". Gjatë gjithë kohës po përthithja pa dashje mesazhet se periudhat ishin tabu, gjë që vërtetohej nga veprimet e kulturës dhe të të rriturve rreth meje.
Në TV, nuk kam parë kurrë produkte të periodave të reklamuara me ndonjë gjë që i ngjante gjakut, ishte gjithmonë një xhel blu. Në shkollë, kur filluam edukimin seksual, djemtë dhe vajzat ndaheshin, gjë që nënkuptonte se djemtë nuk duhej të dinin detajet e anatomisë femërore. Përveç kësaj, shpesh dëgjoja frazën "ajo duhet të jetë me perioda", e thënë si një fyerje, duke mbështetur më tej nocionin se periodat janë të këqija.
Për shkak të asaj që kisha mësuar, isha pjesë e përhapjes së këtij besimi. Sa herë që unë dhe mikeshat e mija duhej të shkonim në tualet për të ndryshuar pecetat tona, ne i fusnim fshehurazi në mëngët tona ato sikur të ishin kontrabandë. Kur më duhej të blija furnizime të peridave, sigurohesha që askush të mos më shihte.
Kur fillova të takohesha dhe u bëra seksualisht aktive, bisedat rreth menstruacioneve ishin të pashmangshme, por m'u desh shumë që të ndihesha mjaft rehat në marrëdhëniet e mia për të folur për këtë. Me kalimin e kohës, kjo u bë më e lehtë dhe kuptova se disa burra ishin të hapur për t'u arsimuar, por të tjerë ishin të përkushtuar të qëndronin injorantë. Prapëseprapë, isha krenare për veten që ua hapa temën dhe besoja se po përparoja me turpin tim të periodave.
Më pas ndodhi: pata periudhën më traumatike të jetës sime.
Kur isha 19 vjeç, punoja një punë verore si mbledhëse fondesh bamirësie derë më derë, kur menstruacionet nisën papritur. Isha në mes të askundit dhe pika më e afërt me një tualet publik ishte një shkollë në lagje. I kërkova vajzave në ekipin tim të mbledhjes së fondeve që të "më kontrollonin" për të parë nëse kisha gjakosur nëpër rrobat e mia. Më thanë se po. Ishte makthi im.
Vendosa të provoj fatin në shkollë. E dëshpëruar, i shpjegova situatën time një roje mashkull, por ai refuzoi të më linte të përdorja tualetin. Në panik, iu luta se mund të më përcillte në banjë, por përgjigja e tij mbeti jo. Një pjesë e vogël brenda meje u thye.
Thirra udhëheqësen e ekipit tim dhe i shpjegova gjendjen time poshtëruese. Fatmirësisht ajo ishte e kuptueshme. Ajo më çoi në pijetoren më të afërt, por fatkeqësisht tualetet e tyre nuk kishin asnjë produkt që më nevojitej. U pastrova sa munda dhe përdora një kapuç për të mbuluar njollën. Kjo ishte një nga punët e mia të para dhe mezi prisja të plotësoja kuotën time, ndaj në vend që të humbisja gjithë ditën zgjodha të vazhdoja punën.
Detyra jonë ishte të trokisnim në dyer dhe t'u tregonim njerëzve për bamirësinë. Pavarësisht se menstruacionet më erdhën papritur dhe më rridhte gjak nëpër pantallona, gjërat po shkonin mirë derisa një çift më ftuan në dhomën e tyre të ndenjes krejtësisht të bardhë. Ata më ofruan një karrige dhe pavarësisht se refuzova të ulesha, ata këmbëngulën derisa u bë kaq e vështirë, saqë u ula në dysheme. Në kohën kur mbarova prezantimin tim të nxituar dhe u ngrita në këmbë për t'u larguar, pata një ndjenjë të fortë se kisha lënë një njollë, por kisha kaluar shumë për t'ia shpjeguar gjendjen time një personi më shumë - aq më pak këtyre të panjohurve - kështu që u largova pa shikuar prapa. Vizioni im i mendjes kur zbulojnë tapetin e njollosur është një makth i përsëritur që jeton përjetësisht në kokën time.
Ndërsa këto raste mund të duken si skena nga një film, ato janë realiteti im dhe realiteti i shumë grave dhe njerëzve që kanë menstruacione. Ato ndodhin më shpesh sesa flasim dhe për shkak të stigmës në shoqërinë tonë që rrethon menstruacionet, ne jemi të turpëruara në heshtje. Kjo heshtje bëhet edhe më e dëmshme, sepse ushqen mungesën e edukimit dhe ndoshta nëse do të ishim më të hapur për këtë, vetja ime nuk do të kishte pasur një tranzicion kaq traumatizues drejt gruas. Megjithatë, kam filluar të kuptoj se ne të gjithë jemi bashkëfajtorë në këtë kulturë të heshtjes.
Pavarësisht se sa jam rritur, incidente si takimi që përmenda në fillim të këtij artikulli më kujtojnë se sa negativisht mund të ndihem ndonjëherë për periodat e mia, dhe rrjedhimisht, për veten time. Megjithatë, këto incidente më motivojnë gjithashtu të bëj gjithçka që mundem për të ndihmuar në zhdukjen e turpit të periodave, si personalisht ashtu edhe për shoqërinë tonë. Unë jam më e përkushtuar se kurrë të flas më hapur për menstruacionet. Rrjetet sociale kanë qenë një mjet i shkëlqyeshëm për përshpejtimin e progresit dhe për shkak të punës së krijuesve të sinqertë vazhdoj të mësoj më shumë për këtë temë. Megjithatë, në një shoqëri ku gjysma e popullsisë ka menstruacione, nuk është përgjegjësi vetëm e atyre që kanë menstruacione të normalizojnë periodat, por është përgjegjësi e të gjithëve që të ndihmojnë në destigmatizimin e tyre./Lorena Fjolla/Dritare.net