Vetëm një vit punë si infermiere, nuk po e përballoja dot më. Ja arsyeja pse!
E Enjte 18 Maj 2023, 16:04
Dritare.net
Kur isha fëmijë praktikoja kirurgji në trurin e kukullës time, Sally. Për shkak se nuk më lejonin të përdorja thika, përdorja një stilolaps të kuq si bisturi, duke bërë prerje në kokën e saj. Që atëherë e dija që një ditë do të bëhesha infermiere.
Kur shkova në kolegj, pashë "Grey's Anatomy", gjatë studimeve për provimet e anatomisë dhe fiziologjisë dhe e vendosa se kisha një të ardhme në infermieri. Megjithatë, sapo fillova për programin e studimit të infermierisë, humba shpejt pikëpamjen time të dëshiruar për mjekësinë.
Si një infermiere e re, opsioni im i vetëm ishte ndërrimi i turneve. Kam punuar ditë dhe netë, duke pirë kafe me shpresën se do të më mbante zgjuar. Por kjo situatë më shkaktoi një ritëm të shpejtë të rrahjeve të zemrës. Pas turnit të natës, kthehesha në shtëpi në orën 8 të mëngjesit, e rraskapitur dhe pa gjum. Shumë shpejt m’u krijua një dhimbje shpine nga ripozicionimi i pacientëve.
Pas ndërrimit të turnit, u ula në dhomën e ftohtë të zhveshjes së spitalit, të qytetit ku punoja, duke qarë. Një nga pacientët e mi ishte duke folur, një tjetër sapo kishte zhvilluar një vizitë dhe nuk reagonte fare dhe pacienti im i tretë thërriste çdo pesë minuta pasi kishte dhimbje të padurueshme.
Infermieret përshkruhen gjithmonë sikur janë bashkë dhe janë në gjendje të zgjidhin çdo problem që hasin. Megjithatë, kujdesi për këta pacientë të sëmurë rëndë, ndihej si një arritje pothuajse e pamundur.
Infermierët përshkruhen gjithashtu si seksi, por sigurisht që nuk u ndjeva kështu në orën 3 të mëngjesit, në mes të turnit tim, kur u mbulova me jashtëqitje duke pastruar një pacient nga një aksident shumë të rëndë që kishte pësuar.
Në fund të turnit tim çdo ditë, kisha një listë të gjatë detyrash ende të paplotësuara dhe më dukej sikur pacientët po vdisnin për shkak të paaftësisë sime. Isha shumë e rraskapitur dhe shumë afër situatës për të kuptuar se problemi nuk isha unë, por ishte sistemi.
Unë u largova nga spitali disa javë pas këtyre situatave aspak të mira që kalova, duke humbur pagesën time të pushimeve dhe duke kërkuar një punë tjetër si infermiere në një klinikë më të qetë. Nuk më interesonte humbja financiare. Unë thjesht nuk mund të përballoja një ndërrim turni tjetër. Kisha duruar vetëm 17 muaj.
Më pas, në vitin 2019, e lashë fare infermierinë, për të kaluar kohën me vajzat e mia pasi ende nuk ishin të gatshme për të nisur shkollimin. Rreth pesë muaj pas ditës sime të fundit në punë, COVID-19 mbërriti në Shtetet e Bashkuara, duke ndryshuar përgjithmonë industrinë e kujdesit shëndetësor.
Titujt e lajmeve flisnin gjithmonë për mungesat e pajisjeve jetike dhe mungesën e personelit. Dhe sigurisht, sëmundjet dhe vdekjet e punonjësve të kujdesit shëndetësor të cilët rrezikonin jetën e tyre çdo ditë. Ndihesha fajtore që nuk po e përdorja licencën time në këtë rast, por nga ana tjetër kisha një lehtësim të thellë që po shmangia kaosin.
Tani që fëmija im, më i vogël është gati të shkojë në kopsht, njerëzit kanë filluar të pyesin nëse do t'i kthehem karrierës sime në infermieri. Në përgjithësi them diçka të tillë: “Më mungojnë pacientët, por jo politika”. Por e vërteta është më komplekse.
Javën e kaluar ishte Java Kombëtare e Infermierëve, e cila synonte të mbështeste dhe nderonte kontributet e infermierëve. Pak para kësaj, kompania e personelit AMN Healthcare publikoi Anketën e tyre të vitit 2023 të Infermierëve të Regjistruar , në të cilin vetëm 15% e infermierëve të punësuar në spitale thanë se planifikonin të "vazhdonin të punonin ashtu siç isha unë" brenda një viti. Dhe 94% i të anketuarve mendonin se ka një mungesë të madhe të infermierëve në zonën e tyre.
Mungesa nuk është një lajm i ri. Ai u shfaq shumë përpara se të godiste COVID. Në vitin 2015, thuajse 40% e infermierëve ishin për moshën 50 vjeç, sipas ekonomistëve të kujdesit shëndetësor të Universitetit Shtetëror të Montana. Kur u largova nga infermieria në 2014, gjërat ishin jo të mira. Ndërsa spitalet u përpoqën të kursenin para, ata reduktuan numrin e ndihmësve dhe u caktuan infermierëve ngarkesa më të rënda. Pacientët tanë ishin shumë të sëmurë dhe ne kishim mungesë të madhe stafi.
Koha duke kërkuar punë në infermieri më dha kohë për të pirë kafen time çdo mëngjes dhe pa u munduar të përfundoja detyrat e mija në punë që në 8 të mëngjesit.
Kishte mijëra pika të dhënash për t'u regjistruar, protokolle për t'u ndjekur dhe një komunikim i ndërlikuar midis kompanive të barnave dhe pajisjeve, bordeve të shqyrtimit institucional, pacientëve dhe mjekëve.
Për mua kjo ishte dhe një pushim nga shumë abuzime verbale, emocionale, seksuale dhe fizike që i toleroja si infermiere. Kjo nuk është diçka për të cilën infermierët flasin shpesh, por ishte një faktor i madh për të më larguar nga profesioni i infermierisë. Për shkak se pacientët shpesh përjetojnë nivele të ndryshuara të ndërgjegjes ose marrin medikamente që ndikojnë në gjendjen e tyre mendore, infermierët pritet të tolerojnë sjellje abuzive që nuk do të ishin kurrë të pranueshme jashtë spitalit.
Më bërtisnin rregullisht pacientët ose anëtarët e familjeve të tyre. Kishte dhe situata të sikletshme. Përshembull kur një pacient më puthi pa lejen time, u zhvesh para meje dhe më ndoqi deri në sallë. Një herë tjetër, një pacient më përplasi në mur dhe u përpoq të më godiste me shuplakë. Pasi u përmbajt, më pa në sy dhe më tha: “Do të doja të futeshe në një qese letre, në autostradë dhe të përplaste një makinë”.
Pyeta disa nga miqtë e mi infermierë, duke i pyetur nëse ata ishin dhunuar ndonjëherë fizikisht në punë. Përgjigjet e tyre jo vetëm që theksuan shpeshtësinë e abuzimit, por edhe mënyrën se si është normalizuar:
"Unë kisha një plak që më shtrëngonte të pasmet", më tha njëra.
“Patjetër që jam goditur disa herë kur kujdesesha për të rriturit. Asgjë domethënëse”, më tha një tjetër.
“Po, më shumë sesa mund të numëroj”, ma ktheu një tjetër koleg.
“Jam goditur me shkop në gjunjë… Një herë kisha një të burgosur në spitalin tim, i cili më nxori një brisk dhe më pas e ktheu nga vetja. Unë gjithashtu kam pasur një paciente me shëndet jo të mirë mendor që më ka ndjekur nëpër korridor, ndërsa isha gjashtë muajshe shtatzënë me binjakët e mi. Për të mos përmendur abuzimin verbal që kam marrë vazhdimisht nga pacientët dhe familjarët e tyre. Është e panevojshme të thuhet, por tani jam duke punuar në bujtinë.”
“Infermieret hanë të vegjlit e tyre” është një koncept i njohur në industri. Bashkëpunëtorët e mi shpesh e minimizonin sjelljen abuzive që përjetoja, ose e shpërfillnin dhe përgjigjeshin çuditshëm kur kërkoja ndihmë. Ndoshta do të kisha qëndruar më gjatë si infermiere nëse do të kisha një grup bashkëpunëtorësh dhe menaxherësh mbështetës që e quanin abuzimin, do ta kuptonin pamundësinë e asaj që na kërkonin të bënim dhe do të dëgjonin atë që kishim nevojë.
Ndonjëherë infermieria përshkruhet si një profesion. Dhe jam dakord që duhet një lloj i veçantë njeriu për ta bërë si punë. Por "ne kemi nevojë për ty" nuk është një arsye e mjaftueshme për t'u kthyer në këtë profesion.
Më pëlqente sinqerisht të bashkoja historitë mjekësore dhe personale, të kujdesesha për pacientët dhe të takohesha me anëtarët e familjes së tyre. Por kur mendoj t'i kthehem infermierisë, pyes veten: "A dua vërtet t’ia pranoj vetes abuzimet? A dua të ruaj shëndetin tim mendor? A dua dhimbje shpine dhe pagjumësi? A dua të jem aq e rraskapitur kur të kthehem nga puna në shtëpi sa të mos më mbetet asgjë për vajzat e mia?”, Jo.
Njerëzit shpesh i vendosin infermierët në piedestal për punën vetëmohuese dhe fisnike që bëjnë. Por kur je infermiere, e sheh se si mund të shfrytëzohet ai vetëmohim. Uroj që njerëzit të kuptojnë vërtetë se si ndihen infermierët nga fjalët e tyre dhe nuk duhet të ketë asnjë arsye për të na bërë të zgjedhim ndërmjet punës dhe mirëqenies sonë mendore dhe fizike./Huffpost/A.ZH-dritare.net
