Nga Xhesika Maçi
Si unë, besoj edhe çdo qytetar ndjen dëshirën dhe detyrimin për të thënë disa fjalë drejtuar heronjve që po luftojnë çdo ditë me këtë virus shkatërrimtar. Pa u lodhur në asnjë çast dhe pa u dorëzuar kurrë. Të kapluar nga pasiguria po aq sa ne, ndoshta edhe më shumë, ata janë aty për t’i thënë jo vdekjes. Janë vërtetë heronjtë e dukshëm.
Ndonëse jam pa fjalë për ta, sot dua të flas për heronjtë e padukshëm. Te padukshëm, por të gjendshëm me një klikim të thjeshtë. I gjen në shumë video provizore, duke improvizuar çdo ditë për frymëzimin e tyre: për nxënësit e tyre. Përpos faktit që janë vetë prindër, po aq të prekur nga presioni i një armiku të padukshëm, ata janë mësues. Janë ata të cilët zgjohen çdo ditë për t’i thënë të vegjëlve të tyre: -Mirmëngjes sot do të mësojmë...
Sepse dija nuk duhet të ndal. Nuk mundet kurrsesi të ndalet. Ata fëmijë janë mjekët e ardhshëm edhe pse sot janë veçse “viktima” të një kohe të paparashikueshme, plot pasiguri (aty ku shpeshherë e panjohura ngjall pasiguri) e që rreket të mos japë asnjë përgjigje. Ama një kohë që do përfundoj për ta ritreguar të gjithën si një ëndërr të përjetuar.
Ndoshta ndër ëndërrat më të këqija./dritare.net
