Na ndiqni edhe në

Editorial

Një ditë e zakonshme karantine të çmendur!

Një ditë e zakonshme karantine të çmendur!

Shkova te një shoqëri interneti në Vlorë. Dua ta lidh në shtëpi pasi kaq kohë që trafikojmë nga celulari, por tjetër punë pushimet dhe tjetër virusi. Kohëzgjatja e covidit më thotë që izolimi do zgjasë dhe vend më të mirë sesa Vlora, ku gjen mal e det për pak kilometra, nuk më ngjan se gjej. Dhe puna do kompjuterin.
Duke bredhur rrugëve pashë tabelën e njërës prej “gjigandeve” shqiptare të internetit. Hyra dhe pas një banaku që i kishin vendosur një shirit të vizuar, nga ato që përdor policia në skenën e krimit, qëndronin dy vajza. Mund të ishin edhe gra, por ka ca kohë që femrat në harkun 25-45 vjeç, të mos t’i dalloj moshën që kanë. I pyeta nëse është e mundur. Nga dy pritëset, njëra nuk i ngriti sytë, ndërsa tjetra me një vështrim sikur thoshte “ti nuk din as me ma lyp”, me sy mbyllur përgjysmë më tha: -Ncuq.

-Po pse?,-pyeta.

Nuk e mbulojmë atë zone, më tha, me ton sikur pas meje ishin 40 të tjerë qe prisni. Ika.
Ndërkohë hapa celularin për të parë për një shoqëri tjetër të madhe. I gjeta numrin dhe i rashë. Nga krahu tjetër u hap telefoni por nuk dëgjohej zë. Alo, thirra si një person i cili troket në një dere të panjohur dhe ajo hapet nga goditja por askush nuk përgjigjet brenda. Alo, rishtas. Më së fundmi u dëgjua një zë i zvargur femëror. Në përfytyrim me vetëtiu pamja se nga krahu tjetër do ishte një lopë e shtrirë në bar e cila dinte të fliste si njeri, dhe mes ripërtypjes më ktheu përgjigje. Për t’u siguruar rishtaz formova tingullin pyetës: Alo? Ketë radhë zëri erdhi me njerëzor por prapë i zvargur. Dyshova se më përgjigjej ndonjë call center nga India. Ndaj për herë të tretë vazhdova me investigimin: Shqiptare jeni, kërkoj të flas me një përgjegjëse te firmës.
“Po po ne jemi, mu përgjigj”. Këtë radhë zëri ishte pak i ngjirur. Menjëherë harrova dyshimet e para dhe krijova bindjen se vajza ka kaluar një nate luanësh dhe unë kisha telefonuar në çastin kur asaj po i hapej koka. Duke menduar çfarë do përgjigjesha po të me fliste harbutshe, i shtrova pyetjen nëse mund të më lidhte internetin në Vlorë. Përgjigja ishte e thatë, nga ato të radhës së vajgurit dikur: nuk kishin fare degë në Vlorë, duke e shqiptuar emrin e Vlorës sikur ishte ndonjë humbëtire që mezi e kujtoi. Faleminderit, i thashë. Nga ana tjetër dëgjova një vërshëllimë të shkaktuar nga mërmëritja e berë me përtesë. Me siguri ka thënë për mua copë katundari Vlore që do edhe internet.
Ktheva thembrat nga majat dhe shkova në limerin e vlonjateve: tek plazhi i vjetër. Sa fillojnë pishat e Sodës, Paolo, një milanez i dashuruar me Vlorën dhe që ka nja tre vjet këtu, ka marre një restorant me qira, por corona e ka detyruar ta mbyllë dhe shëllihet në diell bashkë me qenin e tij, një race madhoshe qimegjatë që më kujton Leslin, qenin-personazh i filmit me të njëjtin emër i fëmijërisë time.
U ula dhe i kërkova një kafe. Mos me fut në telashe, me tha. Jepi se te mbuloj unë, i thashë, më ka marrë malli për një kafe të bërë nga një italian.
U çua dhe pasi erdhi filluam flisnim. Unë për Milanon e tij dhe vitet që kalova, ai për Vlorën time.
Herën e fundit isha para një viti në Milano, i thashë, por nuk shkoj me. Nuk është Milanoja me gaz e hare që unë mbaj mend.
“Ndërsa unë kam ardhur këtu se ju keni akoma gazin e njerëzve që nuk bëjnë llogarite. Vetëm se ka shumë mushkonja. Keni provuar t’i luftoni”, më pyeti.
E kemi provuar, i thashë, por e kemi humbur luftën. Tani po përpiqemi të bashkëjetojmë dhe po ia dalim.
“Do mësoheni”, mu përgjigj milanezi. Në fillim është e vështirë, por mësohesh, madje edhe i nënshtrohesh, si fatalitet./dritare.net