Na ndiqni edhe në

Bota

Jam një burrë që u sulmova seksualisht në moshën 8-vjeçare. E mbajta sekret për vite me rradhë!

Jam një burrë që u sulmova seksualisht në moshën

Pas tre vitesh terapi intensive dhe një jetë të tërë mohimi të realitetit të së shkuarës sime, më në fund mund ta them me zë të lartë. Kur isha 8 vjeç, u sulmova seksualisht.

Mamaja ime më la në shtëpinë e një shoqeje të familjes, ndërsa ajo shkonte në punë. Ajo besonte se unë do të isha i sigurt me “Sawyer", i cili po më shikonte, sepse ai ishte një adoleshent i shëndetshëm. Unë, Kristiani i vogël 8-vjeçar donte vetëm të shikonte Disney Channel dhe të pinte Capri Sun derisa mami të kthehej. Ai kurrë nuk e priste të dhunohej. Një minutë ne ishim duke parë televizor, dhe më pas, para se ta kuptoja, Sawyer më kishte hequr pantallonat dhe më kishte futur me forcë duart mbi trupin e tij. U përpoqa ta shmangia, por ai më tha se isha "i çmendur" që nuk doja ta prekja. Vazhdova t'i rezistoja derisa nuk e dija më se çfarë mund të bëja për ta ndaluar. U ndjeva plotësisht i pafuqishëm. Më kujtohet që ai më pëshpëriti në vesh: "Kjo do të jetë diçka e mirë për ne të dy".

Kur mamaja ime më erdhi dhe më mori atë mbrëmje, unë isha i qetë, tepër i qetë. U ndjeva sikur isha dëshmitar i një përplasjeje me makinë dhe nuk thirra për ndihmë aq shpejt sa duhet. Isha në shok. Nuk e besoja dot që më kishte ndodhur diçka e tillë. Pasi kaluan disa javë, mamaja më pyeti nëse doja që të shkoja përsëri te Sawyer. Nuk dija si ta artikuloja atë që ndodhi, ndaj nuk thashë asgjë. Gjatë takimit të mëpasshëm me Sawyer, ai më prezantoi me pornografi. Ai shpjegoi se kjo "do të më bënte të qetë" dhe duhet ta shikoja "shpesh", por më bëri të premtoja se nuk do t'i tregoja askujt për atë që bëmë ose atë që më tregoi. Unë e dëgjova. E pashë Sawyer-in si dikë me autoritet mbi mua. Ai më tha se kjo "do të të bëjë të ndihesh si i rritur" dhe se ai "po e ndante atë vetëm me mua", dhe kjo më bëri të ndihesha i veçantë.

Vazhdova të shikoja shpesh pornografi dhe gjithsesi u tregova disa miqve. Tani e kuptoj se qyteti im konservator ishte i mbushur me njerëz që preferonin të iknin nga një problem ose ta fshinin atë nën ‘qilim’ në vend që ta trajtonin atë. Më quajtën një i dëbuar, i trazuar dhe fillova ta përçmoj veten.

Me kalimin e kohës, unë u përpoqa që t’i kaloja ditët vetëm. Jeta rreth meje më dukej sikur po vazhdonte rregullisht. Por nga ana tjetër nuk e dija pse isha kaq shpesh i trishtuar. Sawyer, të cilin nuk e kisha parë më, më premtoi se nuk do të bënte më diçka të tillë me mua. Në Kishë, mësova se mendimet që kisha ishin "mëkatare", kështu që u ndjeva edhe më i neveritshëm me veten. E dija gjithashtu se duhej t'i mbaja sekret. Nuk isha i sigurt se kush isha apo cili ishte seksualiteti im, por e dija që edhe sikur të më tërhiqnin djemtë e tjerë, nuk mund të veproja kurrë sipas Sawyer. Kështu, unë varrosa gjithçka që ndjeja thellë brenda meje, ku më ushqente urrejtjen time intensive për veten.

Kam punuar shumë për të krijuar identitetin tim të drejtpërdrejtë dhe për ta lënë pas vetes të kaluarën, pa u marrë me të siç duhet. Pata një fëmijëri të qetë, normale. Më pas askush nuk e dinte se çfarë ndodhi me mua dhe isha i vendosur që askush nuk do ta merrte vesh.

Jam një burrë që u sulmova seksualisht në moshën

Në vitin 2018, isha transferuar në Los Angeles dhe isha në një lidhje me të dashurën time të parë. Isha i gëzuar. Sapo fillova të eksploroja seksin me të, filluan sulmet e ankthit. Doja të isha prezent dhe ta shijoja kaq shumë përvojën, por ankthi im nuk më lejonte ta bëja këtë. Nuk mund të ndaloja së menduari: "A më pëlqen ajo?" "A do të jem në gjendje ta bëjë atë të ndjehet e sigurt?" "A mund ta vazhdoj kështu?" "A jam i shëmtuar?" "A po e shijon ajo këtë?" "Të kujtohet se çfarë të bëri Sawyer?" "Ti nuk je një burrë i vërtetë, ndaj ndalo së munduari të jesh i tillë."

Në këtë pikë, e dija se isha biseksual, por nuk isha gati për ta shpallur atë. I kisha thënë vetes se duhej të isha një burrë i ashpër, i drejtë, dominues seksualisht, por nuk mund të performoja kur kisha më shumë nevojë. Nuk isha shumë i zoti për të fshehur frikën time. Për fat të mirë, e dashura ime ishte jashtëzakonisht e duruar me mua dhe, ndërsa u rehatova, u bëra më mirë në kontrollin e mendimeve të mia. Kishte ditë të mira dhe ditë të këqija.

Kur marrëdhënia jonë mori fund, u bëra i vetëdijshme për turpin e rëndë që kisha. Më ‘pushtoi’ dhe ‘gjakosi’ në çdo pjesë të jetës sime.

Më në fund i tregova mamasë time gjithçka që kishte ndodhur, dhe ajo e priti rrëfimin tim me krahë hapur. Rezervova një takim me një psikolog dhe fillova punën për zbërthimin e traumës që kisha përjetuar dhe për të cilën ende fajësoja veten.

Gjatë një seance, terapisti im më tha se të paktën një në gjashtë burra janë abuzuar ose sulmuar seksualisht në një moment të jetës së tyre, dhe se kjo statistikë është ndoshta një vlerësim i ulët, sepse nuk përfshin përvojat pa kontakt dhe cis burrat kanë më pak gjasa të zbulojnë ose flasin për sulmin e tyre seksual. U zemërova. Sulm seksual u ka ndodhur shumë djemve të tjerë, dhe pothuajse askush nuk flet për këtë? Shoqëria më kishte lënë të besoja se këto incidente ishin të rezervuara për "njerëz të dobët" dhe nëse do të ishe një "burrë i vërtetë", kjo nuk do të të ndodhte kurrë. Terapisti im më tha se kjo statistikë nuk ka të bëjë me dobësinë, ka të bëjë me elasticitetin. Ai tha, "të mos fajësosh veten për këto përvoja është thelbësore, për të ndaluar këtë traumë të gjenerohet". Versioni i rremë dhe toksik i maskulinitetit që isha ‘shitur’ për kaq shumë vite kishte filluar të shkërmoqej për mua dhe mora psherëtimën time të parë lehtësuese.

Vazhdova të punoja me veten, të përpunoja traumën që përjetova dhe të pranoja orientimin tim seksual. U përballa me realitetin e sulmit tim dhe se si ai ndikoi në jetën time të përditshme, ankthin që shkaktoi kaq shumë vite më vonë dhe turpin që ndjeja në vete. Mora vendimin e vetëdijshëm për të bërë paqe me atë që ndodhi pa kontaktuar abuzuesin tim. Tani kam tërheqje për burrat, por mësova se tërheqja që kam për burrat nuk ka të bëjë me faktin se dhunuesi im ishte burrë.

Ndërsa rritesha, shpresoja që të pranoja seksualitetin tim dhe të pajtohesha me sulmin tim që më ndodhi në fëmijërinë time, do ta bënte traumën të zhdukej në mënyrë magjike. Nuk isha aq me fat. Në vend të kësaj, ndihesha ende i frikësuar për të hyrë në takime të reja seksuale. Kam punuar me terapistë, psikologë dhe psikiatër të panumërt të ndryshëm, dhe të gjithë më thanë të jem i durueshëm dhe i butë me veten.

Jam një burrë që u sulmova seksualisht në moshën

Sasia e vetëdyshimit dhe e turpit që kam mbartur në jetën time është, padyshim, pengesa më sfiduese që kam hasur ndonjëherë. Ndërsa kam vazhduar të pranoj të kaluarën time dhe të punoj për të hequr dorë nga faji që ndjej, mendja ime tepër aktive është bërë më e qetë. Por PTSD (çrregullimi i stresit post-traumatik) nuk mund të kurohet domosdoshmërisht me disa vite terapi javore. Tejkalimi i traumës seksuale mund të jetë një shërim që kërkon kohë gjithë jetën.

Jam i lumtur të raportoj se kam gjetur më shumë lehtësi dhe më pak neurozë në jetën time të përditshme. Kam zbuluar se, për mua, të qenit rehat me seksin kërkon dy gjëra: besim dhe kohë. Lidhjet e rastësishme nuk kanë qenë të favorshme për shërimin tim, por secili është i ndryshëm. Ndjekja e lidhjes që mishëron besimin dhe sigurinë ka qenë ‘kundërhelmi’ më i fortë për jetën time seksuale të mbushur me ankth. Kohët e fundit, kam kuptuar se periudhat kohore pa takime apo seks janë gjithashtu krejtësisht të shëndetshme.

Jam i privilegjuar që kam një rreth të ngushtë miqsh dhe familjarësh që e kanë pranuar dhimbjen time dhe nuk më kanë bërë kurrë të ndihem sikur është, ose jam një barrë. Dhembshuria e tyre më frymëzoi të ndaj përvojën time publikisht, edhe pse ndonjëherë ndihet e frikshme. Unë besoj me gjithë zemër se nëse burrat do të kishin diskutime më të hapura dhe komplekse për dhimbjen e tyre, ne mund të dëshmojmë një transformim kolosal në botën ku jetojmë sot. Kjo nuk është e lehtë, mund të jetë gjëja më e vështirë që kam bërë ndonjëherë, por e di se historia ime e abuzimit seksual nuk është e vetmja dhe shpresoj se ndarja e këtyre rrëfimeve mund t'i bëjë të tjerët të ndihen më pak të vetmuar, filloni një bisedë që të vijë ndryshimi./A.ZH-dritare.net