Nga Charlotte Archibald
"Nuk kam bërë asgjë të keqe!" Kjo ishte fraza bezdisëse që Jamie përsëriti pa pushim. Në moshën 13-vjeçare, ishte një pjesë e tij që tashmë ishte larguar aq shumë, aq thellë e radikalizuar, saqë ai besonte se ishte i justifikuar të bënte atë që bënte.
Për këdo që punon në sektorin e dhunës ndaj grave nga meshkujt, të shohësh një shfaqje si Adoleshenca që më në fund fillon një diskurs shoqëror në shkallë të plotë mbi këtë çështje është shumë mirë. Dhe kjo pjesë e veçantë e televizionit është mjeshtërore sepse pasqyron shoqërinë tonë tani: Ka histori të drejtpërdrejta në shtyp të të rinjve dhe djemve që bëjnë si trima nga radikalizuesit mizogjenë, duke vrarë gra dhe vajza të reja. Ka djem në çdo shkollë që tani i shikojnë këta radikalizues në mediat sociale. Ne duhet të përballemi me faktin se është vetëm çështje kohe para se të ndodhë përsëri. Ky është realiteti ynë.
Për shkak të kësaj, unë jam mirënjohëse që tani ekziston një pjesë televizive jashtëzakonisht e mirëprodhuar që shpjegon kulturën në të cilën rriten djemtë e rinj. Diskutimi midis të rriturve, edukatorëve dhe qeverisë është thelbësor që ata të fillojnë të kuptojnë dhe të përballen me implikimet e jetës reale të një brezi kronik që rri vetëm në internet, mbi dhunën ekstreme ndaj grave dhe vajzave që pushton shoqërinë tonë.
Por pasi pashë episodin e katërt dhe të fundit, nuk mund të mos thosha se një histori nuk është treguar. Nëse do të të pyesja të më thoshe emrin e vrasësit, ka të ngjarë ta kesh në majë të gjuhës, Jamie. Po sikur të të pyesja se si quhej vajza e vrarë? Apo emri i shoqes së saj më të ngushtë? A mund t'i kujtoni emrat e tyre aq shpejt?
Është jetike që të dëgjojmë dhe kuptojmë narrativën rreth manosferës, kulturës së incelit dhe cenueshmërisë së djemve të rinj në shoqërinë e sotme. Këto histori janë kritike nëse duam të përballemi me shkaqet kryesore të dhunës mashkullore. Megjithatë, për të pasur vërtet një pasqyrë për botën tonë, një pasqyrë që pasqyron atë që do të thotë të jesh djalë sot, ku linjat midis mashkulloritetit tradicional dhe toksik mjegullohen, ku ndërthuren cenueshmëria dhe zemërimi mashkullor, duhet ta mbajmë atë pasqyrë edhe për ato që mbajnë peshën kryesore të kësaj dhune, gratë dhe vajzat.
“Adoleshenca” përqendrohet te Jamie, por nuk arrin të na tregojë plotësisht pasojat e veprimeve të tij mbi ata që ndikuan më shumë në veprimet e tij. Nuk arrijmë t'i shohim kurrë prindërit e pikëlluar. Nuk e dimë nëse vdekja e Katie la një vëlla pa motër. Ne kurrë nuk mësojmë nëse ajo kishte ëndrra për të studiuar histori. Historia e saj është reduktuar kryesisht në një foto, një rrëfim me emoji dhe një incident thellësisht tragjik që përfshin një foto topless që qarkulloi në shkollë. Jeta dhe historia e saj përfunduan me pamjet e grimcuara të kamerave të sigurisë që tregonin vrasjen e saj.
Për të kuptuar me të vërtetë shkallën e veprimeve të Jamie, na duhej të ndjenim zbrazëtinë e lënë pas kur Katie u shkëput nga bota. Një episod i pestë, i fokusuar në historinë e saj përmes syve të njerëzve më të afërt me të, mund të kishte ilustruar fuqishëm ndikimin e thellë dhe të qëndrueshëm të dhunës së mashkullit ndaj gruas. Do t'i kishte lejuar shikuesit të kuptonte plotësisht pasojat shkatërruese të tërbimit të Jamie.
Por ky inkuadrim, apo mungesa e tij, nuk është e re. Është një rrëfim shumë i njohur në rrëfimin e historive, në mbulimin e lajmeve dhe në mënyrën se si ne i diskutojmë këto krime: gratë dhe vajzat bëhen fusnota në vrasjet e tyre.
Pra, po, tregoni historinë e botës sot në të cilën po rritet The Boy. Tregoni historinë për rolin që ne të gjithë duhet të luajmë në krijimin e një shoqërie që ushqen dhe mbron. Tregoni se sa dëshpërimisht kanë nevojë djemtë e rinj për dashuri, siguri, butësi dhe modele pozitive. Adoleshenca e ka bërë këtë në mënyrë të shkëlqyer.
Por ne duhet të tregojmë edhe historitë e vajzave dhe grave, jetët e të cilave janë shkatërruar nga këto ideologji toksike. Ne duhet të dëgjojmë zërat e tyre dhe të njohim humanitetin e tyre. Sepse vetëm kur tregohen historitë e tyre dhe vetëm kur gratë dhe vajzat shihen dhe vlerësohen si njerëz, mund të shpresojmë se më pak prej nesh do të lëndohen ose vriten nga djemtë dhe burrat.
Deri atëherë, cikli do të vazhdojë dhe gratë dhe vajzat do të mbeten të padukshme në tragjeditë e tyre./K.C/dritare.net
