Çdo mëngjes, banorët përshëndesin njëri-tjetrin në heshtje dhe me brejtje të ndërgjegjes se fshati i tyre po shuhet. Po flasim për Vërzhezhën, fshatin që dikur i kishte të gjitha. Dikur ishin 400 oxhaqe që tymonin çdo ditë dhe sot mezi numërohen 50, shumica prej tyre me të moshuar që refuzojnë të braktisin vendin ku u lindën.
Çdo tym që shuhet është një familje më pak, një dritë më pak në netët e ftohta, një histori që po mbyllet në heshtje.
"Këtu ku po qëndrojmë, çdo mëngjes gumëzhonte nga fëmijët për të shkuar në shkollë. Tani vetëm era fërshëllen nëpër dritaret e thyera të shkollës”, thotë i moshuari Qamil Meta, duke treguar një oborr të zbrazët.
Ironia më e madhe qëndron në faktin se ky fshat ka një histori të pasur arsimore. Në këto shkolla që sot janë bosh, dikur ka studiuar edhe Mehmet Shehu, një figurë e rëndësishme e historisë shqiptare.
Klasat që dikur gumëzhinin nga mësimet, sot janë bosh, ndërsa në çatinë e shembura të shkollës, zogjtë bëjnë fole. Në dhjetë vitet e fundit, vetëm dy herë janë dëgjuar këngët e dasmave në Vërzhezhë. Infrastruktura e dobët ka qenë “armiku” i këtij fshati.
"Djali më thotë të shkoj në qytet, por si ta lë këtë vend ku çdo gur më njeh, ku çdo pemë më kujton rininë. Këtu kam varret e prindërve, këtu kam kujtimet”, tregon pas kamerave zoti Qamil, me trishtim të madh./M.K-dritare.net
