Trupi im është akoma, gjithë shenja dhune dhe po të nis të tregoj për secilën nga to, del një libër.
Por më në fund kam gjetur pak qetësi, mes dy fëmijëve të mi. Ia dola dhe ika nga burri im dhe ai vend i dhunshëm. Këtu i ndaj traumat që kam kaluar me psikologen, pasi është e pamundur të harroj atë çfarë kam kaluar. Doja t'ju tregoja diçka për historinë time, por pa emer, për të mos mërzitur fëmijët, se mora shkas nga shkrimi i Rudinës, për gratë e dhunuara. Unë e di sa e vështirë është të ikësh nga shtëpia, të gjesh derë ku të trokasësh. Të mjerat femra,motra, nëna! Ndjej një dhimbje shumë të madhe për to. Shteti nuk ndihmon. Zoti e ndryshoftë fatin e gruas shqiptare!/dritare.net
Ps: Ky është një mesazh i një gruaje që nuk dëshiron të publikojë emrin, por dëshiron të ndajë me ne, në dritare.net, eksperiencën e saj.
Të dashura vajza, gra e nëna, ju ftojmë të na shkruani, me emër, ose jo, për të treguar dramat dhe dilemat tuaja, përballë dhunës. Në FB Rudina Xhunga, ose mail [email protected]. Faleminderit! Rudina
