Unë nuk e mësova kurrë sesi quhesh. Ti më pyete për emrin tim dhe unë s’të pyeta mbrapsht. Mund të duket e pasjellshme, por më kupto se po ta dija sesi quheshe, do të krijonte një afrimitet mes nesh dhe unë nuk e doja diçka të tillë, pasi do ta bënte më të vështirë të të thosha lamtumirë. Për efekt dramatik të kësaj letre, do të të quaj Dea. Ti në fakt ngjan si një Dea. Nuk e di si janë Deat e të gjithë botës, por dy që kam patur rastin të njoh, janë fiks si ty. Pavarësisht se ç'fshihet poshtë lëkurës suaj, jeni gjithnjë duke qeshur. Nuk ma dëftuat kurrë sesi e bëni. Më lër të të them së pari se, si një punëtore ti s’ia thua fare. Po hiç fare ama. Herën e parë që erdha në bar, ndenja gjysmë ore pa më marrë porosinë, po flisje me një kolegen tënde për një çështje personale, pastaj, kur të thashë se dua një kafe ekspres, ti më solle makjato, dhe unë të kërkova nëse mund ta ndërroje sepse kohët e fundit kam krijuar një intolerancë ndaj laktozës dhe nuk mund ta pija edhe po të doja. Për 3 muaj me radhë, erdha çdo ditë pothuajse në të njëjtin orar, u ula në të njëjtin cep, porosisja të njëjtën gjë, qëndroja duke lexuar ndonjë libër, duke shkruar diçka në laptop, a duke soditur i përhumbur madhështinë e liqenit. Papritur bari që s’ka emër u bë vendi më familjar për mua. Ditë më vonë, ti rezervoje tavolinën time të preferuar përballë liqenit që ishte për 6 persona vetëm për mua, duke lënë në këmbë një grup njerëzish që me gjasë do t'i sillnin barit fitime më të mëdha. Ndaj them se, si punëtore ti s’bën fare. Sa futesha në bar, më pyesje duke qeshur ‘Kafe?’, ose herë tjetër s’më pyesje fare dhe e sillje kafen në tavolinë. Kishte ditë që në vend të 1.5 euro, kur pronari nuk ishte aty, ti më merrje vetëm 1 euro, apo një ditë tjetër më the se më ke qerasur. Dhe unë nuk mund të të isha më mirënjohës se aq. Kushedi sa qesharake mund të duket, që njeriu gëzohet aq shumë për 50 cent ulje, një kafe, apo një picë që të ngec në fyt kur të thonë se do të ikin. Dy muaj më parë, ti u shokove kur më pe duke pirë cigare. Mund të ta lexoja zhgënjimin në sy. Por si mundesha të ta shpjegoja se është një këngë në shqip, e një këngëtareje jo mjaft të njohur, Jehona Sopi(dikush t’i japë një këngë magjike asaj vajze), që thotë ‘’Nga ajo ditë, cigaren nuk e ndeza’’. Ishte i vetmi varg që unë nuk e kuptoja, megjithëse më dha një goditje. Mendoja se cigarja ndihmon në largimin e stresit, dhe nuk e dija se paskësh stres të tillë që të bën të lësh cigaren. Që ta kuptoja, vendosa të filloja të tymosja. Ishte pak e vështirë për mua. Në fillim piva një cigare, pas disa ditësh dy, më pas 5, një paketë, një stekë dhe pastaj një uzinë të tërë. Doja të bëhesha i varur prej tij që ta kisha të pamundur ta lija, e në fund ta lija sepse ishte e pamundur ta pija sërish e kështu mund të thosha se kuptoj gjithçka që thuhet në atë këngë. Sa i çmendur! Erdha për të të përshëndetur e të thosha se po ikja, të të qerasja dhe me një kafe, por më thanë se ti nuk ishe. Andaj vendosa të të shkruaj për të të thënë se nga nesër unë nuk do të shfaqëm më në barin pa emër, nuk do të zë më tavolinën për 6 persona, nuk do të lexoj më deri në orën 2 të natës në rezidencën e shkollës, nuk do të shëtis buzë liqenit në orën 3 të mëngjesit, nuk do të pres dritën jeshile të semaforit që vonohet, nuk do të flas më italishten e përçalë. Të shkruaj për të të thënë se, nga ajo ditë, cigaren nuk e ndeza.
Lamtumirë, kamerierja pa emër e barit që s’ka emër, nuk do të shihemi më.
Klienti yt i përkohshëm, H!/dritare.net