Dritare – Ekskluzive | Interviste me Marjan Rrokun | Pj.3 – Video+ Tekst
Dritare.net
Bëji këto analiza mbrapa dhe nxirre Marjanin mashtrues. Unë atë ditë nuk e kam parë Aldën. Por ti duhet të kuptosh edhe diçka, shkolla Asim Vokshi është shkollë me kangjella.
Kam qenë në atë shkollë dhe e marr me mend edhe dritaren ku ti mund ta kesh bërë këtë.
Shkolla është më katër kate, mesa mbaj mend unë.
Mund të ketë qenë në kat të parë. Unë kam qenë në atë klasë, kam bërë lëndën e kimisë dhe mund të shohësh nga jashtë dhe aty mund të kesh bërë me shenjë.
Me mund, mund të bësh shumë gjëra. Brenda nuk të linte njeri të futeshe. Nëse unë do kisha ndonjë shans dhe Alda paska qenë fiks atje, atëherë unë nuk e di, por unë nuk e kam parë Aldën. Ky është thjesht një abuzim. Unë nuk e di nëse klasa Aldës ka qenë vërtetë aty apo thjesht për të plotësuar disa dokumente. Por unë nuk e kam parë Aldën dhe nuk i kam bërë as shenjë.
Shkove tek Pallati i Sportit.
Jo te Pallati i Sportit, por tek Zogu i Zi dhe aty shoh Aldën me Mbarimen që po vinin.
Ku i pe?
Po ecnin rrugës.
Po shkonin në shtëpi.
Unë nuk i kisha parë ndonjëherë të shkonin atje.
Ti nuk e dije shtëpinë e Aldës.
Jo, ç’punë kisha me shtëpinë e Aldës unë, as nuk kam qenë ndonjëherë atje e as kam kaluar ndonjëherë andej. Unë po kaloja aty për të shkuar tek furgonat e Shkodrës sepse aty niseshin, tek Zogu i Zi, kur shoh këto të dyja duke ardhur. Atëherë meqë kisha letrën në xhep dhe meqë kisha folur me Mbarimen, se ç’më thotë truri mua dhe shkoj t’i ballafaqoj. Në atë kohë ato po futeshin te Pallati i Sportit, futem edhe unë dhe i thërras, Mbarimes. Hë more Marjan, tha ajo. I thashë, Alda më ka shkruar prapë letër. Si ato kalamajtë unë që po ankohesha te Mbarimja. E çfarë të thotë, pyet ajo. I them që thotë se jam gënjeshtar, mashtrues etj. Mirë të ka thënë, thotë ajo, se ti kështu je. Ato fjalë që më kishte thënë atë ditë që ishte në tokë, të njëjtat filloi duke më thënë. Unë prapë ngela sepse herën e fundit me Mbarimen ishim mbyllur mirë, ishim sqaruar bashkë. Mbeta dhe pashë një çantë që më fluturoi dhe mbaj mend qiellin. Kaq mbaj mend nga ajo ngjarje. Nuk mbaj mend ndonjë goditje në kokë, nuk mbaj mend asgjë. Mbaj mend vetëm një çantë që më ka ardhur drejt surratit dhe qiellin të fundit.
Ti mban mend vetëm që re në tokë? Po kush i vrau atëherë Aldën dhe Mbarimen?
Këta thonë që i kam vrarë unë dhe unë po them që i kam vrarë unë, sepse përderisa isha unë aty, do të thotë që edhe e kam bërë, por unë po të them që nuk e mbaj mend. Nga aty mbaj mend disa pika, një pikë është disa dërrasa në Kombinat. Sesi kam shkuar deri në Kombinat se di.
Të mos shkojmë në Kombinat. Dëshmitarët që kanë parë ngjarjen kanë parë që nuk ka qenë një moment kaq sekondash, nuk thotë njeri që ti ke rënë. Thonë që vajza ka dashur të mbrojë nënën dhe nëna vajzën.
Nuk e ke ti në dorë të më nxjerrësh mua prej burgut, kështu që mos më nxirr. Unë po të them variantin tim pra, kur të kalbem në burg për 500 vjet do i them Zotit që e pata fajin unë se tregova të vërtetën. Tani, sesi më gjykojnë ato është puna e tyre, nuk më intereson. Jo se nuk më intereson, se më intereson, por unë nuk mund ta ndryshoj historinë.
Cila është e vërteta jote?
E vërteta ime ka është kjo, që unë kam rënë në tokë dhe nuk mbaj mend.
Nuk mban mend që qëllove? Po tani ti mund të dalësh dhe të thuash që nuk i ke qëlluar ti! Arma e krimit u zbulua ndonjëherë? U gjet arma?
Jo.
Po ti mund të thuash që nuk i ke vrarë ti ato.
Po çfarë rëndësie ka?
Ka rëndësi sepse për sa kohë arma nuk është gjetur dhe ti thua që nuk i ke vrarë ti dhe se është bërë një gjykim i keq deri tani, atëherë ti mund të dalësh.
Unë nuk po them që është bërë gjykim i keq, unë po them të dal të ballafaqohem me provat. Nuk po them që nuk e kam bërë, por përderisa nuk mbaj mend, nuk kam pse jap garanci që e kam bërë. Derisa unë nuk e mbaj mend, nuk mund të them që e kam bërë. Unë thashë nuk mbaj mend ta kem bërë dhe kjo është e vërteta. Por tani unë nuk mund të dal as për ta thënë që nuk e kam bërë sepse unë nuk e mbaj mend. Unë deri aty e mbaj mend, por pastaj...
Por ti mban mend detaje kaq të parëndësishme që mua as më duhen fare dhe ti nuk mban mend ngjarjen? Nuk mban mend faktin që ke qenë me armë, që ke takuar këto dy gra që të luteshin për jetën, që Alda thoshte më vrit mua, jo mamanë. Kështu thonë dëshmitarët.
Kush dëshmitarë?
Dëshmitarët në gjyq.
Le t’i besojnë ata. Unë nuk kam parë ashtu lloj dëshmitarësh.
Ti nuk kishe si t’i shikoje se kishe armën në dorë.
Ku i gjetën ato dëshmitarë se ky vendim i gjyqit nuk thotë gjë për dëshmitarë.
Po, ka dëshmi të njerëzve të cilët të kanë parë.
Atëherë le t’i ballafaqojë gjykata dhe t’i nxjerrë ato në rregull dhe mua të më lërë në burgim të përjetshëm, siç e kam. Unë po jap versionin tim.
Që është? Ti nuk po thua një version, ti thua që nuk e mban mend. Ky është problemi.
Ky pra është versioni im apo do të shpik diçka? A të shtoj diçka që i shkon për shtat ty dhe lexuesve të e shikuesve të tu?
Jo, jo.
Po të them këtë, që gjënë e fundit që mbaj mend ishte qielli. Mbaj mend disa dërrasa.
Çantën e saj?
Po dhe që më ka thënë 99 të zeza dhe që unë kam ngelur i ngrirë sepse nuk e prisja prej saj. Mbaj mend edhe që më ka fluturuar një çantë dhe që kam rënë dhe kam parë qiellin. Pas kësaj mbaj mend disa dërrasa në Kombinat.
Dërrasa?
Po, do ketë qenë ndonjë pazar dërrasash. Unë nuk di gjë nga i kam rënë, si kam shkuar deri në Kombinat, nuk e di si kam shkuar deri te Coca-Cola. Nuk i mbaj mend këto, i mbaj mend thjesht si pika.
Kush është njeriu i parë që takove pastaj?
Atë natë nuk kam takuar asnjë, kam ikur dhe kam fjetur tek shinat e trenit, diku në Kashar.
Po, nëqoftëse nuk mbaje mend, atëherë ishe në rregull, nuk kishe pse fshiheshe tek shinat e trenit. Mund të shkoje në shtëpi, nuk kishte ndodhur gjë për ty. Nga kush fshiheshe ti, pse ike?
Të ikën truri për disa minuta dhe të është fshirë kujtesa, nuk e mban mend që ke shkuar nga një vend në tjetrin. Atëherë normalisht diçka ka ndodhur, se unë e mbaja mend që kisha shkuar deri aty.
Ku shkove në fakt?
Kam dalë dhe kam prerë autostradën tek Coca-Cola, sesi kam dalë nga Kombinati te Coca-Cola do të jetë ndonjë hollësi aty diku që nëpër mjegulla e mbaj mend, kam prerë autostradën dhe kam ecur shinave të trenit. Kam fjetur diku në Kashar a nuk e kam idenë ku i bie.
Nuk ishe në Shkodër këtë natë?
Absolutisht. Aty më ka zënë gjumi sepse mbaj mend të nesërmen kur jam kthjelluar, nga ora 4, ka kaluar një tren mallrash dhe më ka zgjuar nga gjumi. Aty kam marrë shinat e trenit dhe kam shkuar me refleks drejt shtëpisë në Shkodër.
I the nënës tënde që ke vrarë?
Nuk kam takuar as nënë, asnjë. Kam takuar vetëm një vëlla, se për këtë punë shkova në Shkodër, pasi si njeri i SHIK-ut kisha mësuar sesi të mbijetoja dhe jo të takoja njerëz pafund. Aty ai më ka treguar pak ngjarjen dhe unë i tregova ngjarjen time.
Ti si ia mbylle ngjarjen, duke i thënë që nuk e dije a i vrave? Sepse lajmet thoshin që Marjan Rroku i ka vrarë vajzën dhe nënën.
Siç ta shpjegova ty sot, ashtu ia kam shpjeguar edhe atij. Ai më ka ndihmuar me lekë, ka marrë një dorë të mirë dollarësh, 15 mijë dollarë, kam shkuar në Mal të Zi dhe atje jam marrë vetë me letra, me dokumente dhe kam shkuar më pas në Amerikë.
Vëllai të jep në atë kohë 15 mijë dollarë? Ishte në gjendje të mirë ekonomike vëllai yt?
Po jo moj, i ka marrë borxh i shkreti, pasi isha i fshehur për pak ditë atje dhe ai i grumbulloi paratë dhe m’i solli.
Ku shkove ti pastaj?
Shkova në Mal të Zi.
Kaq kollaj ishte të kaloje atëherë pa dokumente apo të ndihmoi SHIK-u?
Ç’punë kishte SHIK-u me mua.
Si ç’punë kishte SHIK-u, ai ishte institucioni më i rëndësishëm i kohës.
Ore nuk kishte punë me mua po them. Kjo ishte punë private e imja, këto ishin gjëra që i kam bërë vetë. E kam bërë në këmbë për dy ditë e dy netë rrugën deri në Shkodër nga shinat e trenit.
Më fal, kaq kollaj qenka të bësh dokumente false, të shkosh në Mal të Zi, pastaj në Slloveni.
Po prit moj, se unë jam oficer i SHIK-ut, i trajnuar nga Shërbimet Sekrete amerikane, gjermane, sllovene.
E pra, atëherë këto shërbime të kanë ndihmuar.
Jo, jo. Unë isha trajtuar për të mbrojtur shtetin e jo më për të mbrojtur veten.
Gjithsesi, sado i trajnuar të ishe për të mbrojtur veten, duhej të kishe njerëz që të ndihmonin dhe unë për këtë po të pyes.
Jo, kam ndihmuar vetëm veten dhe kam qenë vetëm ashtu siç kam qenë edhe në Amerikë, ashtu siç kam shkuar deri në Amerikë vetëm, duke i rënë botës rreth e rrotull.
Për të ndihmuar veten, ndihma më e madhe që mund të bëje ishte të rrije në Tiranë dhe të merrje vesh çfarë kishte ndodhur se ti as e more vesh çfarë kishte ndodhur.
Nuk i jepja shpjegim një gjëje në atë kohë. Ç’ne këta njerëz, një ditë thonë o Marjan u sqarua kjo punë...
Lëre këtë, sepse e rëndësishme është që ti i vrave.
Mua këtë histori nuk ma besoi as vëllai, çfarë t’i thosha shtetit.
Çfarë të tha vëllai?
Çfarë të thoshte, rrinte kështu, çfarë po thua më thoshte.
Në fakt nuk besoi.
Ta përshtas unë historinë që ta besoni ju?
Jo, jo, ti trego historinë tënde, por problemi është që ti tregon një histori fëmijësh dhe në fund tregon që ti doje ta sqaroje. Ti doje t’i sqaroje të gjithë njerëzit dhe befas u gjende me qiellin mbi kokë dhe ato dy gra panë ferrin. Cila është historia, këtë nuk kuptoj. Si i vrave, pse i vrave? Kush është motivi?
Ju nuk e kuptoni që deri në një moment një njeri mund ta ketë memorien, pastaj e humb dhe e rifiton prapë?
Jo, jo.
Po një shkencë e tërë që merret me këtë punë dhe nga ana mjekësore shpjegohet ajo me 50 sëmundje. Janë shkencëtarë, doktorë, psikologë që merren me një shkencë të tërë që është amnisia, pra amnezia. Ke Huntington’s Disease, ke Parkinson’s disease, ke Multipersonal disorder, ke lloj-lloj sëmundjesh që e shpjegojnë nga ana shkencore që diçka e tillë ndodh, që nga një traumë e tillë, njeriu mund ta humbasë memorien për 1 minutë, 1 orë, 1 ditë ose për fare.
Dhe gjatë kësaj kohe që humbet memorien të vrasë dy gra, një të mitur dhe nënën e vet?
Gjatë kohës që e humbet këtë memorie ai vepron, lëviz, por lëvizjet e trupit të tij nuk janë të kontrolluara.
Në rregull, por ti nuk kishe të bëje me dy të panjohura në rrugës, që befas të iku memoria dhe i vrave. Ishin dy gra të njohura që po i ndiqje.
Çfarë do bëjmë ne, do dalim kundër shkencës? Jurisprudenca botërore njeh me mijëra e mijëra raste të tilla. Në gjyqet amerikane quhet automatizëm, që është një moment ku njeriu vepron në mënyrë automatike dhe ndërgjegjja e tij, truri i tij nuk e kontrollon dot, janë reflekse. Janë njerëz që dalin në gjumë dhe kryejnë një krim, janë njerëz që dalin dhe për një moment, kryejnë një krim të cilin nuk e mbajnë mend.
Atëherë ti je në këtë burg sepse ke bërë një vrasje në automatizëm e sipër?
Po. Dhe unë po të them që njihet në të gjithë botën dhe ka raste sa të duash. Kjo mund të shkaktohet nga një traumë ose nga ndonjë fyerje ose nga lloj-lloj gjërash. Gjithë ai presion që kisha në trurin tim në ato momente, si do shkojë kjo punë, erdhi një moment që u përplasëm dhe e humba dhe nuk mbaj mend.
Çfarë presioni kishe more Marjan. Një punonjës i SHIK-ut, një djalë 27 vjeç, një djalë i trajnuar nga CIA, përballë një familjeje nga fshati me tre vajza, njerëz intelektualë, njerëz të thjeshtë.
Atëherë i hedhim ato libra në plehra dhe marrim teorinë tënde. Çdo njeri ka personalitetin vet, kjo që për ty nuk duket asgjë, për mua në ato momente ishte kulmi, pse nuk i jap dot shpjegim kësaj, pse po më ndodh mua kjo punë?
Me logjikën që kam sot, them pse e vrava mendjen për atë punë. Se flasin keq ato, kujt po i bie në mend? Me logjikën që kam sot, por me logjikën e asaj kohe mendoja se kisha bërë mirë, se isha sjellë mirë me vajzën,e llastova dhe tani këto flasin keq për mua?! Mua më dukej çudi e madhe në atë kohë ndërsa tani më duket budallallëk i madh.
Atëherë,e ke pranuar ndonjëherë ti që i vrave këto dy gra me avokatin tënd në gjykatë?
Unë nuk kam folur në mënyrë absolute.
Por avokati yt e ka pranuar.
Po. Megjithatë edhe këtë e kam marrë vesh tani që kam ardhur. Vëllai im ka folur me një avokat dhe pasi kanë marrë 1,2, 3 avokatë dhe kanë parë dokumentet, ata i kanë thënë që ky do dënohet me burgim të përjetshëm, se e ka bërë vrasje me paramendim. Vëllai ia ka thënë avokatëve që ngjarja nuk ka qenë ashtu dhe i ka treguar variantin që i kisha thënë unë. Atëherë as ky nuk i ka dhënë dot shpjegim, por ka qenë pak ndryshe atëherë, ka qenë një lloj gjaknxehtësie. Avokati i ka thënë, në qoftë se shkojmë me këtë, Marjani nuk do e marrë të përjetshëm, por do marrë 10 a 15 vjet burg dhe në një rast të tillë, pas disa vitesh, është një nen aty që është parashtrim i krimit, pra në qoftë se dënohesh për 15 vjet dhe në qoftë se nuk të kapin për këto vite, ky vendim shuhet. Prandaj u vendos të firmosej për këtë variant. Me këtë variant, duke ndjekur këshillën e avokatit, vëllai ka firmosur. Tani, si është historia? Është kështu si them unë. Si i ka thënë Marjani vëllait? I ka thënë që e ka pasur shoqe. Avokati thotë, çfarë shoqe more, të gjithë thonë e ka pasur të dashur, ashtu ta përputhim historinë, ashtu siç thua ti nuk ta beson njeri. Avokati thotë ta përputhim dhe avokatin do ta ndjekësh, sepse ai të ka në dorë.
Po kush e shkroi atë letër, në media, që mbante firmën tënde?
Ajo është sajuar me lekë.
Si si?
Është sajuar me lekë, po them. Janë paguar lekë në media.
Nga kush? Nga familja jote apo jo.
Nga këta që kanë dashur të më ndihmojnë.
E pra, të kanë prishur punë. Po ti ku ishe ndërkohë, nuk komunikoje fare me familjen?
Absolutisht me asnjë.
Domethënë ti ishe i bindur që do ia dilje të ikje dhe do filloje një jetë të re?
Unë si fillim kisha ikur dhe pa ditur gjë, si pula pa krye.
Dhe ndërkohë nuk mbaje asnjë kontakt me gjyqin këtu, nuk të interesonte?
Absolutisht dhe në atë kanë futur edhe disa të tjerë për ta bërë më të besueshme, kanë futur nja tre të tjerë në gjyq, ca pajtime gjakrash, që gjasme ia paskam treguar historinë. Pra janë tre vetë që unë nuk i njoh fare kush janë dhe këto thonë që Marjani ia ka rrëfyer krimin. Të gjitha këto janë bërë me dëshirën për të më ndihmuar.
Por në fakt të kanë prishur punë?
Po, por me sugjerimin e avokatëve të mirë të Republikës së Shqipërisë.
Marjan, kur po flisnim në fillim, më the që rëndësi ka motivi. Kush është motivi në këtë mes, sepse ti thua që nuk mban mend dhe për sa kohë nuk mban mend, nuk ke as motiv.
Motivi është ky, ta tregoj unë motivin. Është një Marjan këtu që për një moment u budalleps, i iku truri kot më kot dhe kaloi në budalla për të zgjidhur një çështje që nuk e zgjidhtë kurrkush. Pse më kanë inat këto mua, që nuk i intereson askujt. Kjo dhe një palë tjetër andej që edhe ata u budallepsën, hajde ta mbyllim këtë histori dhe kur përplasen dy budallepsje bashkë do dalë diçka e shëmtuar siç doli ky krim.
Çfarë krimi i shëmtuar?
Dy gra të vrara pra, nuk është shëmtirë?
Ai ishte një tmerr.
Tmerr pra, hë, këtë po të them. Nga dy budallepsje doli diçka e shëmtuar. Thashë, unë jam nga ata që kur bëj diçka, e kam bërë mirë gjithë jetën time dhe kjo ishte balancimi i të gjithë kësaj që ishte diçka e shëmtuar. Prandaj nuk kam dashur të flas kurrë për këtë në jetën time, sepse jo ajo që më ka bërë mua Alda me të ëmën dhe familjen e saj, por një milionë herë më shumë po të më kishte bërë nuk justifikohet marrja e jetës së tyre dhe unë të paktën kaq respekt duhej të kisha për to, sa të mos flas kurrë dhe nuk kam folur kurrë për këtë ngjarje deri më sot. Sot më bëri të flas diçka tjetër, sepse nuk ka kuptim të abuzohet me këtë dhe të thuhet që ne ishim të pastër qelibar dhe Marjani luajti mendsh. Nuk ngatërrohen dy vetë, ku njëri është i çmendur dhe tjetri është i zgjuar. Duhen dy vetë për një sherr.
Por ti je gjallë dhe ato kanë vdekur.
E vërteta është e vërtetë dhe fakti është fakt. Unë nuk po e mohoj që ato nuk kanë vdekur, nuk po them që nuk më vjen keq për to, por ama të abuzohet kaq shumë për to nuk ka pikë kuptimi. Nuk po i bën kush respekt atyre se po abuzohet me këtë histori, që unë iu vura mbrapa, që unë i bëra këtë e atë. Nuk i bëhet respekti atyre kështu. Respekti i bëhet ose t’i lëmë në paqe ose të tregojmë të vërtetën e ta mbyllim këtë histori. Jo abuzime të tilla se nuk ka pikë kuptimi abuzime të tilla që njerëzit me lot krokodili thonë hajde të hakmerremi ndaj Marjanit që të mbrojmë ato. Ato duhet të rrinë në paqe dhe unë për këtë punë po them që nuk e kam hapur gojën deri më sot, absolutisht. Të paktën minimumi thashë, çfarë mund të bëj për ato dy shpirtra se nuk është kollaj të jetosh me dy shpirtra në kurriz.
I mendon shpesh?
Nuk ka natë që nuk i kërkoj falje Zotit për to.
Zotit i kërkon falje?
Zotit dhe ndoshta gjithë shqiptarëve, por jo atyre që po abuzojnë me këtë histori.
Aldës, i ke kërkuar falje?
Në Amerikë, më ka qëlluar qindra herë duke ecur të shoh vajza të gjata si Alda dhe thosha, ooo mos është gjallë ?
Nuk justifikohet vrasja. Unë kam një djalë në shtëpi dhe them, o Zot, në qoftë se ke për të marrë hak ndonjë ditë, ta paguajë unë, jo ai. E them përditë këtë.
Këtë të tha edhe nëna e Aldës sepse donte të shpëtonte vajzën kur iku, e mendon këtë?
Unë nuk kam dëgjuar asnjë lloj fjale aty dhe mesa di unë, nuk eksiton asnjë lloj fjale aty.
Domethënë ti thjesht i vrave. Nuk i dëgjove fare?
Nuk e mbaj mend po të them. Prandaj po them, ti thuaj çfarë të duash, nuk më besohet, mendo çfarë të duash, të gjithë nuk besojnë dhe unë nuk do e ndërroj një centimetër nga ajo që është këtu për t’ju bërë qejfin juve. Unë do them këtë, besoni ose mos besoni ju, unë nuk kam kontroll mbi atë. Është një Zot atje dhe Ai e di dhe do më japë atë që meritoj, por të paktën nuk do ia vë fajin vetes që unë gënjeva dhe Ai më dha këtë dënim.
Si ike ti në Shtetet e Bashkuara? Domethënë, sado i përgatitur të ishe, pa një njeri që të ndihmonte, është e pamundur.
Të thashë unë që profesor Klosi donte të më jepte drejtimin e një pozicioni? Që më vlerësoi e të gjithë këto?
Po.
Unë nuk isha atje për doktor. Isha për oficer i Shërbimeve Inteligjente. Në qoftë se unë nuk jam i zoti për të shpëtuar veten, atëherë ku mund t’i shpëtoj njerëzit unë?!
Ke përdorur dokumentet e SHIK-ut gjithë kohës atëherë.
Po ç’punë kishin dokumentet e SHIK-ut atje, unë kisha emër tjetër direkt në Mal të Zi.
E ndryshove menjëherë emrin.
Absolutisht, nga Mali i Zi kam shkuar në Bosnje, atje jam lidhur me ato, kam marrë dokumentet.
Ato, kush?
Njerëzit që më donin.
Të shërbimeve?
Jo të shërbimeve. Çfarë do, që të shpik ndonjë gjë me shërbimet?
Jo, dua të di të vërtetën. Të ndihmoi pushteti apo jo?
Ditën e fundit që kam ikur nga Shqipëria, atë datë 29, nuk kam pasur asnjë kontakt me SHIK-un.
Vetëm pistoletën e SHIK-ut.
Po, vetëm pistoletën. Nuk kam pasur as kontakt, as ndihmë, asgjë dhe as nuk kam shpresuar gjë nga ato. Kush e ndihmoi të iki? Këto gjërat që më pati mësuar SHIK-u, por jo SHIK-u. Këto janë abuzime të mëdha që fshihen.
Pistoletën më pas e hodhe?
Sigurisht, unë nuk do e merrja me vete në Jugosllavi as pistoletë, as dokumentet e SHIK-ut, asnjë lloj dokumenti.
E zhduke?
Po.
E zhduke edhe armën e krimit, në këtë mënyrë, provën kryesore që të fajëson ty?
Nuk ka as më fajësonte, as nuk më fajësonte, madje ajo nuk është as në vendimin e gjykatës. Kam një vendim gjykate këtu që thotë se nuk ka provë dhe unë do them kjo është e vërteta, se unë nuk do e ndërroj.
Në rregull, ta kthejmë mbrapsht Kodin Penal sepse nuk do bëjmë gjyq, po i heq të gjitha pyetjet që kisha ndër mend t’i bëja dhe kthehemi në një pikë tjetër. Ti, Marjani, mund t’i bësh të gjitha këto gjëra dhe mund të arrish atje ku do ti. Po ku do të arrish ti në fakt?
Kjo histori nuk është bardh e zi. 50 Shades of Grey, thotë ai libri e ai filmi. Janë 50. Unë nuk po them Marjani është i bardhë, se u mor vesh ajo punë, por nuk është as i zi dreqi e mori. Të mos më bëjnë atë pikturën e djallit sikur unë i përndoqa, i ndoqa e të tjera. Në emër të Aldës, hajde të hakmerremi ndaj Marjanit, hajde të hedhim baltë mbi Marjanin. Kam plot, i kam hedhur vetes boll, ju si opinion jepini secilit atë çfarë i takon. Mos abuzoni, sepse me këtë abuzim nuk po i bëni respekt atyre. Ore, po të çohet Alda sot nuk e kërkon këtë respekt, jam i bindur për këtë.
Ti nuk e di çfarë do Alda.
Nuk ma merr mendja që do të mashtrohej rreth kësaj, ma ha mendja që do kishte dashur atë që i dhashë unë deri më sot, heshtjen.
Ti i dhe heshtjen, por të përjetshme.
E di unë që ia dhashë atë.
Kur ishe në Amerikë, bërë familje, bëre një jetë tjetër, ia dole për një herë të dytë të kishe jetë. Çfarë mendoje ti, kur të kujtohej Alda?
Kam lexuar diku ku thotë, se personat që nuk e mbajnë mend krimin dhe viktimat e tyre i dalin në ëndërr, ata janë kriminelë të vërtetë. Pra, njerëzit që janë vrarë, ku të dalin në ëndërr, atëherë je cold blooded killer, vrasës gjakftohtë. Mua Alda dhe Mbarimja nuk më dalin në ëndërr dhe jo se jam vrasës gjakftohtë, por sepse nuk është e regjistruar në trurin tim ai moment. Nuk i shoh dot duke rënë apo duke mos rënë, plumbat ku shkuan e ku nuk shkuan. Mendja ime është stakuar në momentin që kam parë qiellin. Kaq. Pjesa tjetër nuk është e regjistruar.
Marjan, po edhe unë i kam parë në ëndërr ato dy gra, duke lexuar historinë e tyre.
Është gjynah dhe as nuk vë në dyshim atë punë, por nuk është Marjani ai që të bësh atë analogjinë sikur po bëje intervistë me vampirin, në këtë rast me Marjanin. Nuk jam ai vampiri.
Po kush je?
Unë jam një njeri që u budalleps për një periudhë kohe.
Nga dashuria?
Nga mirësia, nuk ishte dashuria, dhe nga ajo që të zbuloj pse këto janë me nerva me mua, që sot nuk i jap kuptim. Ç’mu desh mua, kështu e gjykoj sot. Por atëherë thosha, pse?
Fole me gruan tënde, për ndonjërën prej këtyre historive?
Absolutisht. Asnjëherë. Gruaja ime deri ditën e fundit e ka ditur që unë jam nga Sllovenia dhe kaq.
Po tani çfarë di ajo?
As sot nuk e di. Ajo thotë që nuk e beson që unë ta kem bërë një gjë të tillë sepse të njoh çfarë njeriu je, thotë. Kaq.
Po ti, e beson që e ke bërë një gjë të tillë?
Më ka ngel mua kjo tani, edhe unë do them që e kam bërë se nuk them dot që nuk e kam bërë, por unë po them që nuk e mbaj mend.
Besoj që ti ke lexuar libra të tillë dhe ti e di që shumë njerëz thonë që nuk e mbajnë mend. Ky është një variant i njohur.
Po çfarë të bëj unë? A të filloj të shpik ndonjë gjë për t’ia mbushur mendjen atyre? A do të ishte kjo më e pranueshme nga ana ime. Ky isha dhe këtë e bëra, e them sot dhe kjo do jetë hera e fundit që e them. Nuk është kollaj të flasësh për to dhe unë nuk kam dashur t’ia tregoj askujt, as ofendimin më të vogël.
Marjan, ka një gjë që nuk bën sens dhe po çmendem, dua të kthehem gjatë gjithë kohës nga fillimi. Një djalë kaq i zhvilluar mendërisht, vajza të shkolluara, një vajzë e mitur, një familje normale, budallepsen befas të gjithë? Por ato vdesin. Ky është përfundimi.
Ky është përfundimi i budallepsjes, normalisht. Është një përfundim logjik i alogjikes. Unë po them u budallepsa. Në radhë të parë që ia plotësova çdo tekë asaj dhe e lashë deri aty sa të më shfrytëzonte. Për këtë nuk ia vë fajin asaj, por vetes, dhe për këtë u tërhoqa. Dhe e dyta, që u mora me gjithë familjen, me kuptimin që “aman më lini rehat, çfarë keni me mua”, që ta sqaroja. Unë e kisha më të thjeshtë të bëja nja 3 ose 4 denoncime apo diçka të tillë. Por edhe denoncimeve të tyre, shteti nuk i është përgjigjur sepse nuk kanë pasur kuptim, nuk kanë pasur lidhje. Denonconin duke kërkuar të më hiqnin nga puna. Po pse? Këto gjëra nuk bëhen me logjikë. Me logjikë nuk arrihet një përfundim i tillë. Pikërisht se gjërat dolën jashtë logjikës prandaj dhe arriti një përfundim i tillë. Unë nuk e di nëse në këtë bisedë po dukem i zgjuar, inteligjent apo budalla fare, por mesa di, kam pasur njëfarë inteligjence dhe të arrij deri këtu, është një moment budallepsjeje, çmendjeje. Nuk është ndonjë gjë e mirë për ta pranuar, nuk po e shoh si ndonjë rrugëdalje, kjo ndodhi. E vetmja rrugëdalje që do shoh nga kjo histori është që Zoti të më japë çfarë meritoj dhe çfarë është shkruar, por unë do të them të vërtetën dhe jo atë që duan njerëzit të dëgjojnë.
Shkon në kishën e burgut?
Po.
Lutesh?
Po, lutem.
Po për Aldën, për Mbarimen çfarë kërkon?
Iu prehtë shpirti tyre në paqe.
Lutesh për ato?
Absolutisht. Nuk i merret jeta kujt.
Ti ke harxhuar gjithë këtë kohë për të gjetur një mënyrë ligjore sesi të shpëtosh apo jo?
Përderisa këto nuk kishin diçka për të më sjellë mua këtu, unë normale që nuk do rrija me qejf këtu. Të të them që desha të vij këtu? Jo, nuk e them. Unë i kam bërë të gjitha betejat ligjore, jo për të marrë azil, por për të kapur këtë momentin e azilit.
Domethënë, dita jote në këtë burgun e sigurisë së lartë në Fushë-Krujë, është një ditë duke shfletuar dhe kërkuar mundësira si të shpëtosh?
Po jo moj, e keni gabim.
Po të pyes, nuk e mendoj, është pyetje.
Ne nuk jemi UFO, këto mure këtu nuk na ndajnë nga ata jashtë, jo të gjithë këtu e kanë mendjen sesi të dalin. Ne fillojmë një proces dhe kjo është pjesë e jetës sonë ashtu siç ke një punë edhe ti. Ne jetojmë, punojmë, shikojmë kush është jashtë, çfarë bën jashtë, aktivitetet, tek Kisha, te xhamia, te futbolli, te bejsbolli. Pra nuk e kemi mendjen aty. Ajo ideja që të gjithë të burgosurit e kanë mendjen sesi të dalin prej burgut, jo, nuk është. As nuk e kemi ndarë mendjen për të qëndruar këtu dhe asgjë. Ne vazhdojmë atë procesin tonë paralel me jetën tonë. Dhe unë flas me nipa, mbesa, të gjithë që kanë ardhur nga jashtë. Madje një nga arsyet që unë kam dal këtu sot është kjo, më bën përshtypje shumë të madhe e gjithë kjo kthesë e opinionit shqiptar, kur dëgjoi ngjarjen. Pra, Marjani doli dha një mesazh që unë kujtova se mesazhi im u kuptua drejtë. Ditën e parë e kuptuan të gjithë drejt, saqë kërkuan të ritransmetohej, por ditën e dytë doli një njeri dhe tha Marjani gënjen.
Ajo nuk ishte një njeri, ishte motra e viktimës ajo. Po, ajo e ktheu opinionin, është e vërtetë.
Doli motra e viktimës, por çfarë tha ajo. Tha që Marjani gënjen.
Jo, të mos i kthehemi edhe një herë kësaj historie. Ajo nuk tha që Marjani gënjen, por dha variantin e saj të ngjarjes, tregoi momentin e fundit me të motrën.
Po mirë pra, ajo tha Marjani gënjeshtar, po e marr unë kështu. Kush është Marjani? Është mesazheri.
Ajo tha në fund, lërini faktet të vendosin, mos më besoni mua.
Më dëgjo mua. Dalja e Ornelës atje ishte për të thënë, mos e nxirrni Marjanin, mos e besoni Marjanin se është gënjeshtar. Por Marjani dha një mesazh që një moment të ndryshon jetën dhe nuk ka çfarë të mos besohet këtu. Marjani ishte mesazhieri. Ç’punë kanë njerëzit me mesazhierin, pse nuk merren me mesazhin?
Marjan, me Ornelën e ke ti problemin apo me fatin tënd?
Mua më bëri përshtypje ky ndryshimi i opinionit shqiptar. Pse ti mendon që ne e kemi mendjen vetëm të dalim prej burgut? Më bëri përshtypje opinioni shqiptar, që meqë doli mesazhieri mashtrues, atëherë mesazhi nuk ka vlerë. Jo, mesazhi ka vlerë.
Vërtetë ti pret që opinioni të jetë me ty? Ke vrarë një të mitur me nënën e saj.
Nuk e kam fjalën për mesazhierin, por për mesazhin.
E gjitha cfarë ndodhi u be sebep që të bëheshin emisione të tjera, për t’i bërë presion gjykatës që të mos e hapin këtë gjyq.
Jo, nuk e mendoj kështu. Unë e intervistova Ornelën, por nuk doja t’i bëja presion gjykatës. Unë e mora si palë të prekur. E pe Ornelën në emision?
Po, e pashë, e kam parë edhe në gjyq. E kam pasur kaq afër , sa ty. Tani më tepër e ka që të mos hapet kjo histori, por hajde ta groposim Marjanin.
Marjan, ne të dy jetojmë në këtë vend, ku vajzat e vogla i vrasin çunat që u pëlqen vetja dhe që besojnë që nuk do t’i kapi kush, por ja që i kapin. Dhe prandaj njerëzit bëhen me vajzat e vogla dhe jo me çunat.
Po nuk ishte kjo tema e diskutimit. Unë nuk thashë që ndokush të bëhet me mua. Unë e kisha fjalën te pjesa që u mor shkak nga një mesazh që doli mesazhieri gënjeshtar sipas tyre dhe o burra t’i hedhim të gjitha .
Marjan, ti ishe për një javë lajm dhe mund të jesh edhe pas kësaj interviste. Nuk do merret njeri, pastaj me ty, të gjithë do shohin punën e vet, ti je thjesht një lajm për ta, njësoj siç ajo vajza dhe nëna e saj janë në varr, nuk janë lajm veçse për familjen e vet.
Por tani, kur të gjitha të mbyllen dhe ti do shkosh në dhomën tënde, të mendosh për familjen tënde dhe jetën tënde, kështu do i thuash vetes përsëri, nuk e mbaj mend atë moment?
Ashtu do them gjithë jetën, sepse ashtu është. Unë nuk kam dalë këtu as të gënjej veten dhe as ty.
Dhe në fakt ti mendon që me ne të dy kjo histori u mbyll një herë e mirë?
Unë e kam mbyllur për vete. Unë nuk do rri nëpër televizione se nuk jam këtu për të thënë që më vjen keq për ato të dyja, sepse t’i thashë dhe ia them vetes më mirë se çdokujt tjetër, por unë nuk do rri më për tu marrë me këtë punë. Atë që kam për t’i bërë gjykatës, do ia bëj me shkrim sipas ligjit, asgjë tjetër. Kurse opinionit, nuk kam çfarë apeli t’i bëj sepse falje i kërkoj Zotit dhe gjithkujt. Unë e di që kam bërë gabim, por jo se do dal atje të fitoj pikë për këtë punë. E kam ditur qysh ditën e parë që kjo mund të më kthehet mbrapsht, por mendova që ishte diçka që ia vlente për t’u bërë sepse unë kam nipa, mbesa, motra, vëllezër atje jashtë. Jam njeri dhe unë. Kam njerëz. Mendoj se opinioni e priti ashtu si e priti, se po kthehem prapë të opinioni, por për këtë arsye kam dalë këtu, jo për t’i bërë gjyqin vetes, e jo për t’i bërë kërkesë gjykatës..
Çfarë është ky opinioni që të shqetëson kaq shumë, sepse ti krimin dhe për të vajtur deri tek ai krim, këtë ke pasur merak thellë-thellë, të sqaroje opinionin. Çfarë është ky opinion që të shkakton probleme, ty, një djali të arsimuar?
Nuk ju bën përshtypje që Shqipëria është zhytur deri këtu dhe në vend që t’i japim një dorë njeri-tjetrin e zhysim edhe më poshtë? Pse është çudi për ju që një kriminel në burg ta ketë këtë preokupim opinionin?
Sepse mendoj që preokupimi yt do te qe, të kujtoje ngjarjen.
Ngjarja ka kaluar, nuk e kthej dot mbrapsht. Edhe ta mbys sot veten unë, ato të dyja nuk i kthej në jetë. Ta di se i kthej në jetë, e mbys veten sot, por nuk i kthej dot ato.
Ky është preokupimi yt sot, çfarë do thonë?
Ky është për moment, një tjetër do jetë nesër, një tjetër do jetë pasnesër, por neve këto mure nuk na ndajnë nga jashtë, ne jemi pjesë e kësaj shoqërie, nuk jemi UFO. Pse është çudi që ne të jetojmë me ata që jetojnë jashtë? Pse të duket çudi që unë marr mbesën këtu dhe kur vjen në takim merr librat dhe mësoj me të? Pse qenka çudi që unë flas me tim bir dhe i them, çfarë bëre babi? Vërtetë jam kriminel dhe çfarë nuk kam bërë, e do më gjykojë gjykata, Zoti, por jemi njerëz si gjithë të tjerët. Çfarë është gjithë kjo urrejtje për njeri-tjetrin, ç’është kjo? Kam ikur në 2001 dhe jam kthyer në 2014 dhe e vetmja gjë që shoh është se njerëzit kanë shumë më tepër lekë, por janë shumë më mizerabël dhe ndjehen më keq, vetëm prej kësaj urrejtjeje për njeri-tjetrin, jo vetëm jashtë, por edhe këtu brenda. Nuk thotë njeri o Zot më nxirr nga burgu, por o Zot fute edhe gjakësin tim në burg. Jam në një moshë sot, jam 42 vjeç dhe nuk mendoj vetëm për veten dhe nuk po dal për t’i bërë presion opinionin, për t’i thënë sa burrë i mirë jam, se e morëm vesh kush është Marjani, por nuk çohet ky vend përpara, janë plot njerëz që po mbysnin njeri-tjetrin. Është një Kod Penal që thotë, bazohet në drejtësi-rehabilitim, por jo çdo gjë merret me hakmarrje. Hakmarrja është e ndaluar me ligj dhe dashur pa dashur në emër të drejtësisë bëni thirrje për hakmarrje.
Arsyeja që më solli këtu është që unë isha e bindur që ti do më tregojë 29 marsin. Mënyra sesi po iki tani më bën jo vetëm të pabindur për atë ditë, se nuk mësova gjë për atë ditë, por mua më çmend ideja që unë po dëgjoj një njeri i cili më thotë me fjalë të tjera se ato dy gra kanë vdekur kot. Nuk ka asnjë arsye të qenësishme që të të çonte ty edhe në humbjen e vetëdijes të vrasësh dy gra.
Po nuk ka arsye, logjike në botë që e shtyn një njeri, aq më tepër në pozicionin që kam qenë unë, për të vrarë dy gra. Nuk mund t’i japësh logjikë diçkaje që ka qenë e palogjikshme.
Po mundohem të kuptoj si ikin nga kjo botë dy njerëz, nënë e bijë.
Pa logjikë. Pa logjikë ikën ato.
Pa logjikë? Po kush mban përgjegjësi për ato të dyja?
Përgjegjësinë ta mbajë kush ta ketë, unë. Do ta mbaj unë, por me aq sa më takon. Në qoftë se jeni dakord që dy gra kanë ikur dhe duhet të iki edhe i treti, atëherë dil aty dhe bëj një emision që, ai që ka vrarë të vritet. Por jo të flasim ndryshe dhe të zbatojmë ndryshe. Krimi nga krimi ka krahasim, ka 2, 7, 15 vjet burgim. Tani ku do e bëjmë ndryshimin, të gjithë ata që vrasin të vriten? Ashtu ka qenë gjakmarrja. Atëherë le ta lëmë ashtu siç ka qenë. Por jo thoni ju, jemi shtet i civilizuar ku secili përgjigjet sipas ligjit. Edhe unë këtë po kërkoj, përgjigje sipas ligjit, për çfarë e kam bërë, a e kam bërë me dashje, pa dashje, me paramendim. Nuk është matematikë kjo, një ka ikur, dy kanë ikur sepse kjo është bërë në kohën e Kanunit. Në qoftë se jeni dakord me atë, silleni atëherë.
Unë nuk them se nuk e pranoj që i kam vrarë sepse të gjitha gjasat më çojnë aty në momentin e fundit që ka ndodhur ky krim, por ama më jepni atë që më takon. Siç e thashë në fillim, ka të zezë, të bardhë, dua të më jepni këtë grinë time. Nuk është se i jam vënë mbrapa atyre, nuk është se jam bërë xheloz, nuk është se i kam përndjekur si familje. Kam bërë budallallëkun më të madh që jam munduar t’i sqaroj atyre që nuk jam unë i keqi, ndërkohë që kjo është një dukuri shqiptare, ne prezumohemi të fajshëm dhe hajde të bëjmë punën të dalim të pafajshëm. Dhe në këtë kontekst edhe unë. Ata më thoshin je i keq dhe unë desha t’i mbush mendjen që nuk jam i keq, ndërkohë që po të kisha një mentalitet siç e kam sot, pak më evropiano-amerikan, them, ju mendoni keq, ju provojeni, por unë atëherë insistoja që nuk isha unë i keqi. Shkoja i takoja të gjithë për t’i sqaruar, të ëmën, të atin, nipin dhe ky ishte budallallëku im.
Dhe i vrave se nuk i sqarove dot?
Unë i vrava sepse u bë ajo punë dhe nuk kishte lidhje fare me sqarimin apo mossqarimin. Nga ky mossqarim, m’u mblodh një presion në kokë, mesa duket, dhe aty shpërtheu, aty nuk kishte më Marjan.
E mbyllim?
Si të duash./dritare.net